İkinci bahar!

Derin bir ah çekmişti, soluklanmak için yanıma oturan yaşlı teyze!
Çok etkilenmiştim keyifsiz halinden ve nur saçan yüzünden!
Bir noktaya takılmış mahzun bakışları sanki tüm dünyayı seyreyler gibiydi!
Bense minicik ellerinin kırışıklıklarına bakıyordum!
Birden hüzünlenmiştim!
Durduk yerde moralimi bozmakta usta sayılırdım nasılsa!
Bana annemden armağan yufka bir yüreğe sahiptim nede olsa!
Mutluluğun nerede gizli olduğunu bilenlerdedim!

Upuzun ömrü boyunca başından ne olaylar geçmişti kimbilir?
Anlatırsa rahatlayacaktı belki!
Bir yandanda vaktimin yetmeyeceğini düşünüyor, dahası sözünü kesmekten korkuyordum.
Yine de dayanamadım ve sordum bilindik sorulardan birisini!
Kimin kimsen yok mu senin teyzecim, ne bu halin böyle?
Yılların getirdikleri ve götürdüklerini düşünmesi fazla sürmedi!
Sanki sadece ben değil de, çevredeki tüm insanlar onu dinleyecekmiş gibi bakındı etrafına!
Ve sonra, sanki anlatacağı milyonlarca dakikanın nefesini içine çekerek başladı söze!

Vardı dedi sadece!
Ama işleri çoktaan bitti benimle, doğdular doydular ve büyüdüler adam oldular!

Hemde büyük adam!

Birden gözyaşları konuşmasına engel oldu ve gözleri epeyce bir süre hiç susmadı!
Yıllarını bu anları hiç yaşamamak için harcamıştı oysa!
Şimdilerde çoluk çocuk pervane olmalıydılar etrafında!
Gelinler, damatlar torunlar derken küçük bir ordu olmalıydı hatta yanında!

Birkaç dakikalığına gözlerimi kapattım ve öylece kalakaldım.
Hayatın bana öğrettiklerini ve benim öğrettiklerimi düşündüm!
İnşa edilen kalelerin, sessiz bir ağlayış ile yıkıldığını görmek bana çok zor geldi!
Vakti zamanında annelerimize ne çok sözler vermiştik oysa, "gör bak ben büyüyünce" sözleriyle başlayan!

Tıpkı benim babaanneme bulunduğum vaadlerde olduğu gibi!
Ama onun ömrü yetmemişti, mutlu etmem için bu günleri bekleyememişti!

İşte sana fırsat dedim!
Bir başka tonton var işte karşında!

Onun yüzüne gülücükler kondurmaya kararlıydım, her şeyi ama herşeyi yapmaya hazırdım!

Önceden kararlaştırılan randevu saatim yaklaşmamış olsaydı!
Biraz erken gelmiştim ve zaman geçirmek için o parktaydım..

Teyze ben şimdi gitmeliyim dedim, kendine dikkat et olur mu?
Yakınlarda mı oturuyorsun, hep gelir misin buraya?
Seninle mutlaka konuşmak isterim.
Gerekirse sana evlat olmak isterim.

Yarın, tamam mı?
Yarın burada olur musun?
Sorumun cevabını alamadan beklediğim an gelmiş, oradan ayrılmıştım.
Ama o günden sonra hemen her gün o parka uğramıştım.
Saçları boyasız, kıyafeti süssüz püssüz teyze hiç görünmedi bir daha!

İkinci baharı kışamı dönüşmüştü yoksa!