İklimler..

Saat sabahın 4'ü.. Haziran'a ramak kalmış.. Koskocaman bir yaz beni bekliyor... Rengarenk çiçeklerle gelen bahar, yerini deniz kokan akşamlara bırakıyor.. Balkonlarda sabahlamalar, geceleyin denize girmeler... Güneş bu vakitler daha da dik gelir olmuş yeryüzüne.. Hüzünle özleştirilen Sonbahar'ın yorgunluğu gitmiş bir anda.. Bir kıpırtı.. Bir heyecan.. Oysa bu yaz içimde bir kıpırtı yok.. Nedenini bilmediğim bir sıkıntı içimde.. İnsanın kendini boşlukta hissetmesi.. Biyere olamamak ne kadar acı!... Oysa neşenin mevsimidir yaz ayları.. Öyle değil midir?.. Sonbahar hüznün, bahar ve yaz ise mutluluğun mevsimidir.. Güneş ışığının dik gelmesi neyi değiştir ki.. İnsanlar basit nedenlerle mutlu, daha basit nedenlerle mutsuz olurlar.. Nedir ki mutluluk?.. Bu soruyu çok soruyorum kendime bugünlerde... Artık hiçbirşeyden zevk almaz, hayata misafir olmuşcasına geçiyor günlerim... Büyüdüğüm içim galiba.. Oysa küçükken, sevdiğim bir çizgifilmi yakalamak, ya da annemin sevdiğim kurabiyeleri yapmasından daha öte bir mutluluk yoktu benim için.. En sevdiğim şortuma kahve dökülmesi, bisikletimin tekerinin patlaması ise dünyanın sonuydu.. Bunun adına çocukluk deniyor galiba.. Büyüdükçe kirlenmiş, kirlendikçe anlamsızlaşan bir yaşama tanıklık ediyor bedenim.. Ne istediğini bilmeyen sonsuz bir düş peşinde.. Bitmeye ikilemler, sorgulamalar, yalnızlıklar... Peki neden? Bu huzursuzluk, bu bitmeyen sıkıntı niçin?.. Galiba nedeni yok.. Kocaman bir labirentin içinde kayıp gençliğim.. O eski heyecanım gitmiş, sıradanlaşmış, robotlaşmış monoton ödünç hayatlar yaşar olmuşum.. Ne yakamozlar, ne şarkılar, ne aşklar heyecanlandırmıyor beni eskisi kadar.. Ruhumun sürekli değişen iklimlerinde gözleri bağlı bir körebe..