İlk kar

Bugün ilk kar düştü İstanbula, evet geçen haftalarda bi kaç kez daha yağmıştı, ama uzun süre barınamamıştı karlar yerlerde... Şimdi ise heryer kar dolu, şiddetli değil usul usul yağıyor kar taneleri, sanki içime içime yağıyor artık sönsün bu ateşin der gibi. Bir yandan Cem Adrianın kulağıma fısıldadığı ‘kar’ şarkısını dinlerken, bir yandan camdan karın güzelliğini izlemeye koyuldum. Bugün ilk kar düştü İstanbula, ilk defa hissediyorum karın kokusunu, ilk defa bu kadar soğuk sanki hava, bu kış diğer kışlardan farklı bu kar her zaman ki kar değil yada ben değiştim belki de artık sadece burnum da, ellerim de değil, ta içimde hissediyorum soğuğu... Kendime dönüp; kar gelmiş bak, zaman ne kadar çabuk geçmiş değil mi? Diyorum. Ben iki sene önce yaşamıştım ilk karı, ilk kar diyorum çünkü yanımda sen vardın, ellerimi ısıtıyordun, sakın sen üşüme diyip bana da montunda yer ayırıyordun, sıcak nefesinle ellerimi ısıtıyordun, burnunla burnumu sevip, üşümüş yaa üşümesin, diyordun. Ama sen bilmiyordun ki bunları yapmadığın anlarda bile ben üşümüyordum, gözlerine rastlasa gözlerime, yanında kokunu hissetsem bi an için, içim dışım ısınıyordu sevgili...

Bu ilk kar benim için çünkü bir daha anladım artık bitmiş bizim için, bu gün kütüphane sadece tozlu kitap raflarına değil tozlanmış bir aşka da ev sahipliği yaptı. Bugün anladım ki ben, artık senden bir parça değilim, anladım ki meğer sen bir yabancıymışsın. Senin her yanımdan beni umursamazca geçişinde ben yeniden büyüyorum, yeniden kabuğu soyuluyor yaramın iyileşmeden, yeniden düşüyorsun aklıma.

Camı açıp kar soğuğunu ta içimde hissetmeye çalışıyorum çünkü iyice üşümeden, senin yokluğunu kendimi iyice inandıramadan ısınmayacak bir daha kalbim. Ama sen üşüme, sıkı giyin sigara içmeye çıkarken bile, eldivenlerinide tak arada bir sana beni hatırlatmıyorlarsa, hala sende duruyorlarsa. Sen üşüme sevgili...