İlla ki gelecek!

İnsan farkında olmadan yalnızlığa taşır mı hayatını? Taşır…

Hiç bilmeden, fark etmeden o çok önemsediğimiz geleceğe fazlasıyla yatırım yapıyoruz bazen. Ya fazla önemseyişimizden, ya da hayatın temel amacını gelecek haline getirişimizden.

Kiminle konuşsam aynı kaygının esiri. Aslında çok uzağa gitmemek gerek, ben de aynı kaygılarla boğuşuyorum çoğu zaman. Ama farkındalıkla ama farkında olmadan. Bugün okuduğumuz bir kitaptan çıkardığımız ders bile ilerisi için.

Hep daha sonrası. Hepimizde yok mu zaten “an” da kalma sıkıntısı.

Şimdiyi kaçırırken insanları da kaçırıyoruz hayatımızdan. Daha çok iş düşünmek için insanlardan, daha çabuk dinlenebilmek için ailemizin yanından uzaklaşıyoruz.

Otomatiğe alınmış, amaç ve icraat mantığıyla hareket ediyoruz. Çalışmak, faydalı olmak, üretmek değil aslında hedef; gelecek!

O kadar eminiz ki o geleceğin gerçekten geleceğine…

Nereden biliyoruz da erteliyoruz? Nasıl bu kadar eminiz de kırmakta aceleci, affettirmekte erteleyici oluyoruz?

Programlanmışız bir kere; illa ki gelecek!

İnsanların sevdiği işi bile yapmadığı artık o kadar aşikar ki; hareketlerinden anlamak zor değil. Kişiler birbirine olan saygısını yitirmiş. O da bir şey mi? Herkes önce kendine olan saygısını kaybetmiş.

Kendini köle ilan etmiş. Nasıl mutlu olurum diye soran yok! Nasıl daha çok kazanırım sorusu var akıllarda. Böyle hafife ala ala, insanlar kendine olan saygısını da yitirdi en sonunda.

Değerlendirmek kolay, yanlışı bulmakta da zorlanılmıyor mesela. En zoru bildiğimiz doğruları uygulamakta.

Ertelemeden, üşenmeden ve ürkmeden yaşamakta.