İnce gül..

Ağladım, hem de çok ağladım; ama sen bunu hiçbir zaman bilmedin! Sustum, senin için, her zamanki gibi susmalıydım..

Daha sonra bir derin off çekip, gittim o bilmediğin yerlere, hep seni andım gündüz gece.. Gelmeyeceğini bile bile hem de.. O kadar çok içten haykırmışolmalıyım ki! Sus dedi, sus. Hiç kimse susturamaz ya o an birini, sussa o kişi, içi kan ağlayacak.. Ama o ince ses bir "sus!" dedi ya, işte o an tüm dünya sessizliğe büründü, sen bile sustun! O an kimsenin konuşması mümkün değil ki zaten. O ince gül konuştu sonunda.. O herkesi susturur, bilmez misin ki anlatıyorum sana? O mükemmel ses.. İşte o an anladımki, herkesin bir ince gülü var, tam kalbinde taşıdığı.. Ve o ince gül her ağladığımızda, isyanımızda bize haykırıyor hep: "sus" diye.

İşin tuhaf yanı, o bizim gözyaşlarımızla besleniyor! Ve bize ağlama diyor.. Böyle bir şey olabilir mi? İmkansız diye bir şey yokken, neden olmasın ki.. Bizim için kendini feda uğruna bunu yapıyor, o ince gül! Bizse hala sızlanıp duruyoruz; ama kimsenin umrunda değil sanıyoruz. Akan gözyaşlarımızın ve hayatımızın değerini bilmiyoruz.. Siz sızlanmaya devam edin, o ince gül de sayenizde avazı çıktığı kadar bağırmaya devam ediyor..

Ben içimdeki ince gülü sevgiyle beslemeye çalışıyorum. Ne kadar yeterli bilmiyorum! Bir gözyaşı kadar değil ama çook etkili.. Seni seviyorum ince gül..