İnsan, yaprak ve mevsim

Sen hiç dalında yaşlanmış bir yaprak gördün mü? Bütün yapraklar aslında bulunduğu daldan genç düşer. Savrulduğu rüzgar yaşlandırır onu. Aslında bir yaprağın ömrü iki mevsimliktir. Sadece ilkbahar ve yaz. Hiç bir sonbahar dayanmaz onlar. Bazen bulundukları dalla, bazen tek başına koparlar. 

İnsanda bir yaprağa benzer değil mi? Ömrümüzün sonbaharını yaşarken kopmuyor muyuz aslında artık mutluluktan? Bizi sımsıkı tutan ağaçtan, ki o ağaç hep bekler biz gelelim diye, derin bir rüzgar savurmuyor mu bizi? Bir de kış geldi mi bembeyaz karın altına sığınıyoruz. Ki o kar vakti bizim saçlarımız ağırırken, aslında karın verdi ıslaklık bizi rahatıyor. Üşüyoruz biliyoruz ki yeni bir ilkbahar gelecek. Yeni umutlar olacak. Kimimiz bir dahaki sonbahara dayanıyor. Kimimiz karın altında can veriyor. 

Aslında insan bir yaprağa benziyor ama asla onun aynısı değil. Yaprağın ömrü iki mevsim. İnsanın ise dört mevsim. Hüzün, mutluluk, acı, aşk. Her şeyi yaşıyoruz. Herkesin mevsim olayları farklı. Ne de olsa farklı kıtalarda yaşıyoruz. Kimimiz için dünya hep güneş görüyor. Kimimiz için hep kış. Ama ayaklarımız ne güne duruyor. Dünya dönüyorsa bizde yürürüz. 

İşte insanla yaprak arasındaki fark bu. Bizim mevsim seçme imkanımız var. Yürür ve gideriz güneşe doğru. Oysa yaprak bulunduğu ormanın mevsiminde yaşlanır. Güneş ona gelir ve ondan gider. 

Yaprak aşkı, hüznü bilmeden gider. Sadece dalındaki mutluluk ve solarken acı. Oysa biz her an yeni bir umutla istediğimizi yaşarız. Biz doğanın her bölümden benzerini taşırız. Bir meyveye bir hayvana hatta bir toprağa benzeriz. Ama biz dört mevsim yaşarız. Kalbimiz atar, ayaklarımız gider. Akılla çözemeyeceğimiz bir tek mucizeler var. Ama değer bilmez işte insan. Olduğu yerde durur. Oysa keşfedecek daha kim bilir kaç mevsim var..