İnsan yürüdüğü kadardır

Mavi bir gece lambası gibidir insan veya kırmızı olurda aydınlık verir etrafına . Neşeleri , hüzünleri duygulu duygusuz tüm davranışları maviliğine, deyim yerindeyse rengine maledilir.

Övünçleri, gururu, onuru aynı şekilde rengiyle sınırlıdır. Bu adam şöyle- ben böyleyim diye başlayan tüm cümlelerin izi gece lambamızın üzerine lekedir. Ampulü aydınlatan enerji göz ardı edilir çoğunlukla, imajdır önemli olan elbisedir, yani mavi yada kırmızılıktır göze gelen, renktir... İpin ucunu yakaladımı bir kere insan, nereye bağlandığını bulana kadar yürüyorsa insandır. Elektrik anahtarına kadar uzanan düşünce, mavi gece lambasına hayat veren kaynağın bir parmak mesafesince olduğunu görür. İnsan bir parmak kadardır, düşündüğü yürüdüğü yol kadardır. Sigorta kutusuna varır kimi düşünceler, hayat- can -enerji sigorta kutusunda başlar, mavi bir gece lambasını veya kırmızısını renklendirmek için. Bazen derin düşünüyorum dersin. Sokak trafosunda başlayan bir akımın mavi gece lambasının bedeninde canlandığını hissedersin...

Ama sonsuz, sonu olmayanın icatları bir adım daha at der gizliden gizliye, mavi gece lambası odanı aydınlatırken karanlığa attığı oklarıyla, seni şehir trafosuna götürür güç bende dercesine... Buldum maviyim ben, tenimin canı bir şehir trafosunda saklı, ışıldarken hüzünlerimle ve sevinçlerimle, övünürken başarılarımla, yerinirken kötü bahtımla veya suçlanırken ya da kutlanırken, etiket mavi camıma yapışır. İşin hareketinin canı yankılanırken şehir trafosunda... Adımların kovalarken birbirini, reaktörü- barajı -hidro elektriği- molekülü - atomu -kuantumu- büyük patlaması küçücük maviliğime can vereni arar durur mavi kadar düşünebilen benliğim.

Kırılınca, yok olunca gece lambam etiket yoktur artık, mavi yoktur, kırmızı yoktur, yeşil- sarı yoktur yok, Ali- Ayşe - Ahmet - Mehmet yok... Bir vardır, o vardır, aşk vardır, parçalanmaktan arınmışçasına can vardır.