Gözbebekçe

Diller var yaşanılası duyguları dudak bardağından kulaklara sunan , diller var olumlu olumsuz konuşan, bazen batan bazen okşayan . İnsanoğlunun binlerce yıl pişirdiği , olgunluğunu geliştirdiği , iyi kötü arasındaki bütün duygulu duygusuz anlatıları dillendirdiği diller var... Açıldımı fırının ağzı , akıl aşçısı çıkardımı kapak arkasından dil küreğiyle pişmiş hamurları, dönüş yok artık geri. Ne pişen ekmek bir daha hamur olur , ne de hamur çıktıysa fırından düşünülmeden söylenmiş bir söz gibi un olur buğday olur. Atılan ok geri dönmez, çünkü diller yayın da yaratıcısıdır... Diller kıvrılırken heceleşmek için , bükülürken cümlelere, geleceğe mektup gönderirler, ağız zarfının içinden dudak mühürleriyle… Kimi zaman küfür olur sözler, kimi zaman iltifat, kimi zaman küfürler samimidir güzel bir iltifattan. Eller kollar mimikler sözün özünden bahsederken, belirleyici olan saklı olanı açan, küfürün iltifat , iltifatın bir küfür gibi olduğunu açık eden hep göz bebekleridir. Esasta dillerin aslı, Türkçe, şuca buca değil gözbebekçedir . Değerken göz göze anlatır her şeyi, sonrası maskedir , dil aslında maskedir . Göze güzelliğini veren öz güzelse öyle özün maskesi bile güzeldir ki küfrü nasıl güzel olmasın… Maksat küfrü methetmek değil, içinde riya olan güzel sözü baltalamak… Zehirli yaratıklar renkli olurlar hep, gösterişli olur kırmızısı - mavisi, parlak hoş bir sese benzerler. Değince tene ya da süzülünce bir kulağa acısı yarın çıkar bu gün değil. Gözbebekçedir o yüzden en iyisi samimisi, ne bir fazla ne bir eksik göz gibi net bebek gibi saf anlatırlar. İçinde aşkta varsa o göz bebeği ölmezmiş, gözbebekçesi tükenmezmiş…