İNSAN

İnsan...Bu kelimenin ne çok sıfatı var değil mi zihnimizde canlanan...Hem sevilmeye muhtaç,hem öfkeli...Hem nefret dolu hem aşık...Hem korkak hem cesaretli...Hem özgür,hem kısıtlanan...Hem kızgın hem sevgi dolu...Bu sıfatlar elbette çoğaltılabilir.Ancak insanı insan yapan iki önemli sıfat vardır.Bunlardan biri alışan diğeri unutandır.

Evet insan alışan manasına gelen "ünsiyet" ve unutan manasına gelen "nisyan" kelimelerinden doğmuştur.Hayat karşımıza öyle yollar çıkarır ki eğer bizde kendimiz olmayı reddedip hayallerimizi aldatma yoluna girer ve hayallerimize sadık kalmazsak o yollardan birine sapıp gerçekten istediğimiz şeyleri unutabiliriz.Ya da bizim menfaatimize olan bir şey için bulunduğumuz konumu terk edip yeni yerimize kolaylıkla alışabiliriz.

Peki mutluluk?Mutlu olur muyuz?Yoksa mutlu olmaya alışır mıyız?Mutluluk sonuca ulaşmak değil,varmak istediğimiz yere giderken de yaşadığımız süreçtir.Eğer o süreçte de biz kendimizi terk etmeden kendimize inanıyorsak kalbimizin sesi bizi yanıltmıyorsa,"acaba" dedirtmiyorsa evet biz mutluyuz demektir.Kendimize sormalıyız,yaşadığım süreçte mutlu muyum,yapmak istediğim şey bu mu,gerçekten ne istiyorum?Kalbimizi dinlemeliyiz,o bizi yanıltmaz.Ancak bazı insanlar her zaman özgür olmak isterler.Kısıtlanmaktan nefret ederler.Bulundukları şehir,toplum,ev onlara her zaman sıkıcı,vasat gelir.Kendilerini bulundukları yere ait hissetmediklerini düşünürler ve orada mahkum gibi hissederler.Mutluluğun bulundukları yerden çok çok uzaklarda olduğunu düşünürler ve mutluluğu hep çok uzaklarda ararlar.Oysa dünyanın öbür ucuna da gitseler o kişiler mutsuzdurlar.Aynı duyguları yaşarlar,değişen hiçbir şey olmaz.Aksine ruhlarını kat kat yormuş olarak geri dönerler.Nefes almak için eski hapishanelerine döndüklerinde ise hiçbir şey bıraktıkları gibi kalmamıştır.Çünkü hayat durmaz durduğu yerde.Zaman içerisinde her şey değişir.Bir yaşama onlarca hayat sığar...

Özgür bir hayat,hayata karşı sorumluluklarını yerine getirmeyen bir kişi için mümkün olmaz.Sorumluluğunu yerine getirmeden,özgürlük peşinde koşan kişiler,gittiği her yere ruhunun küskünlüğünü götürür.Ruhu mahkumdur çünkü.Çünkü savaşmadan pes etmiştir.Kaçmıştır,mücadeleden vazgeçmiştir,kolay olana sığınmıştır.Kendisi olmayı reddetmiştir.

İnsanın kendini olması,korkusuz ve özgür olmasıyla mümkündür.Pişman olmamasıyla mümkündür.Ama yaptıklarımdan hiç pişmanlık duymuyorum deyip yalnız kalınca düşünen kişilerden bahsetmiyorum.Gerçekten pişman olmayan,hatalarından yalnızca ders çıkaran insanlardan bahsediyorum.Çünkü hayat geriye bakarak yaşanmaz,önünüzde mutlu olacağınız kocaman bir hayat sizi bekliyor.Buna inanın...

Kendiniz olmayı reddetmediğiniz,yaptıklarınızdan pişman olmayacağınız,sağlıklı,mutlu bir hayat diliyorum sevgili okurlar...