Işık istiyorum.

Yine karanlıktayız… Bu kez düşman içimizde atam… Hatta o kadar derinde ki; buna bu milletin de gücü yetmeyecek gibi. Çünkü milletin bu kez savaşması gereken düşman kendileri, hem de akılları... Bu kez top yok, tüfek yok… Asker bir savaşta hiçbir zaman olmadığı kadar muharebenin dışında kalmıştı bu kez, asker ilk kez çaresizdi… İlk kez ettiği yemini tutamamanın acısını çekiyordu. Belki de hain bir mayın yada hain bir mermi ile ölse daha mutlu olacaktı. Belki cevap verebilirdi ona…

Bu kez “Mustafa”’nın canı gerçekten yanıyordu… Belki korktuğu “karanlık” buydu… Yaverine : “Ben karanlıkta uyuyamam be adam. Bana ışık bulun.” Dediği şey buydu. Belki orda ışığı bulmayı öğretiyordu ona lakin yaveri kendisi kadar zeki miydi? O var…

Yine karanlıktayız… Yine… Ben ışıksız uyuyamam be Atam! Işık lazım bize.. Açtım Nutkunu, yeniden okuyorum. Bana ışık lazım be Atam!