İstanbul Gibisin

Gün geçtikçe sana ait cümleler artıyor zihnimde…

Özneler genellikle sen oluyorsun…

Ruhum gözlerindeki ışığı gördükçe aşka dair kıvılcımlara sahip oluyor. ..

İstanbul gibisin…

Dünyanın en güzel şehrisin kalbimde…

Sokaklarında bazen darbuka çalan bir çocuk neşesi, bazen hüzünle yalnızlığına yürüyen bir kadının göz yaşlarını buluyorum…

Her gün farklı bir yanını keşfediyor, doyasıya gezmek istiyorum seni…

Ben sussam, yok olsam fark eder misin yokluğumu?

Özledim deme cesaretini bulur mu dilin…

Gözlerin…

Cennetin anahtarı gözlerin…

Arar mı yüzümü?

İhtiyacın olan tek şey dünyanın en şifalı bitkisi…

Zaman…

Al hepsi senin olsun…

Sensizlik yaman…

Yeter ki gözlerin benim olsun…

Gözlerin ki derdime derman…

Güneş ısıtıyor kemiklerimi…

Çingene bir çalgıcı keman çalıyor kulağımın dibinde…

Ceylan gibi ürkek misin sen de???

Senin sesinin olmadığı her yerde sessizlik hakim şimdi…

Sesimsiz sesler duymak hoşuna gider mi?

Özler misin beni?

Kelimeler şuurunu kaybetti, dönmedi dilim…

Anlamsız cümleler, anlamlandıramadı içimdeki ateşi…

Ellerin ulaşılması imkansız bir zirve noktası…

Kokun, adem ile havvanın elması…

İstanbul gibisin…

Şehri güzelleştiren insanlardır…

Seni güzelleştiren sensin…

Bu satırları okurken biraz utangaç, biraz sinirlisindir ellerin belinde…

Kızma bana, varlığımı anlamlandırmak senin elinde…