İstanbul

Bir telaş..

Bir neşe, bir neşe… Pür neşe!.

Bir bilinmez heyecan,
Akıllara ziyan!
Seveni gelmişti uzaklardan...
Bilirdi.. Ciğerini tanırdı!
Gözleri dönmüştür mutlaka arzudan...
İstanbul, yirmi beşlik yaşlı yosma!
Korktu kendinden bir an; Neydi bu kendisine olan?
O ki İstanbul! Yedi düvelin sevgilisi…

Gönlünü mü kaptırmıştı?

Yaşlı Yosma buldu buluşturdu...
Vazgeçilmezi için hazırlandı...
Alemlerin kralı olacaktı bu akşam...
Neyzen’in neyiyle başladı gece...
Sur diplerindeki loş odalarda nefesler tutuldu...
İnsan olmak tadıldı önce acılarda...
Makber söylendi, Edirnekapı’da…
İstanbul’a bakıldı Çamlıca’dan...
Orhan Veli dinlendi Hisar’da...
Ahmet Kaya gürledi Balat’a...
Gece başladığı gibi gider! Derken,
Sezen Dön Dünya ile hız veriverdi...
İstanbul’un eli, sevdiğinin elinde…
Başı göğsünde, nefesi nefesinde dinledi,
Yıldız Tilbe’nin kışkırtan şarkılarını...
Sevdiği soylu köylü, salonlara sığılmazdı…
Vals tango sonraya kaldı...
Yedi tepe gezildi şarkılarda…
Modalarda, adalarda ve faytonlarda…
Masalarda kırıldı gerdanlar,
Bardaklarda döndü uzun topuklar…
Ahh Sultanahmet ahhh! Hamamlar!
Çılgın oyun havaları, kahkahalar...
Kucak dansı olamadı Sulu kule’siz
Tarlabaşı yokuşu ve yılan dansı...


Yirmi beşlik gönül!
Yaşlı yosma İstanbul!
Büyüsü, ölümüne kölelik olan renkli Sultan...
Krallığındakilerin gönüllü kölesi...
Herkesin ilk aşkı, tek aşkı..
Veda zamanı…
Gül rengi şampanyalar içirdi şafağına…
Uyku öpücüğü....
O Sultan ve Sultan kalmalı...
Kim İstanbul? İstanbul kim?
Sevdiği İstanbul olan kim?