İyidir akşam üstleri...

Vapurlarda bekliyor. Birbirine dayanmış azıcık mahçup azıcık kederli gibi iki beyaz vapur. İzmir'in Bostanlı iskelesinde bekliyor. Soran yok ama soran olsa anlatacakları çok şey olabilir. her gün aynı şeyi yapmaktan sıkılmış olabilirler mesela. İstedikleri yere gidememek, canları isteyince bir cigara yakamamak ya da cigara içenlere kızamamak onları bunaltıyor olabilir.

Bilmiyorum vapurlara dair hiçbirşey. Martılara dair de bilmiyorum. Neden deli gibi bir vapuru takip ederler? Balığı olmayan denizlerde nasıl yaşarlar? İlk görüşte aşka inanırlar mı? Yaşamaya dair ne önemlidir onlar için? hiçbirini bilmiyorum.

Bildiğim şeyler var yine de hayata dair. Sıcak akşam üstlerinin güzel olduğu. Denizin kenarında oturunca sadece dalgaların sesini dinleyince , yavrusuna bulduğu kuru simidi götüren kediyi gözlerken duyumsadığınız şey güzeldir. Yunanca bir müziği dinlerken milletlerin birbirine düşman olmasının ne saçma olduğu. Şehir hayatının insanın ruhunu çıkarırcasına niye bu kadar sert olduğunu düşünür insan bomboş kumsallara bakarken.

Dumanı tüten bir bardak çayın , sıcak bir simidin, koşarken gülen bir çocuğun, uzaklara giden gemide olmayı hayal etmenin saadeti. Yılların neden bu kadar çabuk geçtiğini, kendi kızının nasıl bu kadar çabuk büyüdüğünü, hayatın her zaman sınav yapacak bir konu bulduğunu düşünüyorsun. Sonra gene vapurlara takılıyor gözüm. Sonra Tolstoyun ölmeden önce söylediği son söz düşüyor aklıma: '' Peki ya mujikler nasıl ölür?''

Sahi ülkemizin gayri safi mutluluk getirisi kişi başına ne durumda? Peki mutsuz insanlar nasıl ölür?