Kaç çiçek soldu, hani bu sondu!

Kadın olmak,

birileri seni adlandırmadan,

istediğin gibi yaşamak için

bir yol bulmayı

belki de

toplumun sana dayatmalarına karşı

bir duruş sergilemeyi gerektiriyor.

Zeki insan,

her şeyi bilinçli yapar

yeri gelir

kendine deli olmak için bile izin verir.

Bir kez

deli olduktan sonra

her şey daha kolaydır çünkü

Ölüm yıldönümüydü 17 Şubat .

Aysel Gürel

nam-ı diğer Deli Aysel..!

Deli olmanın bütün özgürlüğünü

sonuna kadar kullanan nadir insanlardandı O..

 “Ne hayal ne de gerçek

Engel mi kanatlanmadan uçmaya”

diyerek

peruğuyla, makyajıyla, hareketleriyle

hayalle gerçek arası bir yanılsama yaşatmıştır hem kendine, hem bize..

Biz keşkelerimizin sınırını geçemezken

onlardan ürkerken

O çılgınlık, uçukluk boyutundaki her yaşanmışlığın peşinden koştu .

Hayatı birkaç renkten ibaret yaşayanların aksine

gök kuşağının bütün renklerini barındırıyordu Deli Aysel

kalıplara sığmayan bir sıradışılıktaydı.

Müjde Ar annesi için bir röportajda “Önceleri çok utandım annemden, sonra bütün bu yaptıklarının bilinçli olduğunu gördüm. Az bile yaptı. Helal olsun” diyordu.

Kıvrak zekâsıyla, büyüleyen şarkı sözlerine imza atan Aysel Gürel’ in

Eserleri arasında;

Sultan Süleyman

Firuze

1945…

Daha niceleri var.

 Ve gerçek bir yaşam öyküsü olan

“Ünzile”…

Bir tiyatro turnesinde yolu ,

Anadolu’ da bir köyde Ünzile’ yle kesişir.

Bir kaç koyun karşılığı

çok ufak yaşta evlendirilmiş

baskılardan kaderine razı bırakılmıştır Ünzile..

Ve o küçük kadının hikayesinden çıkardığı bu dizeler…;

……

Varmadan sekizine
Ergin oldu Ünzile
Hem çocuk hem de kadın
Onikisinde ana
Bir gül gibi al ve narin
Bir su gibi saydam ve sakin
Susar kadın Ünzile

Yağmuru kim döküyor
Ünzile kaç koyun ediyor
Dayaktan uslanalı
Hiç birşey sormuyor

Korkar durur gitmez
Köyün en son çitine
İnanır o sınırda
Dünyanın bittiğine

…

Ünzile’ ler….

Hiçe sayılmış diğer yaşamlar…

Seyirci kalıyoruz bu çocuk kadınlara

seyirci kaldığımız diğer tüm yaşanılanlar gibi.

Ellerimizde çay fincanları ile

haklarındaki haberleri,

gazete veya televizyonlarda izlerken

dramların kahramanlarını ve çektikleri acıları

katık yapıyoruz attığımız şen kahkahalara .

Bizim bu ilgisizliğimiz

bir susuş veya sineye çekişten ziyade

o çok önemsediğimiz

Ama bütünün içinde bir hiç olan

Günlük rutinlerimizde  boğulma hali.

Çok hassas, çok duygusal, çok düşünenlerimiz bile

normalleştiriyoruz

kanı, acıyı, şiddeti

tepkisizliğimizle..!

Oysa bir yerlerde

şimdi

biri

bir anne, bir genç kız

bizden biri yani

ölüyor, şiddet görüyor

Üçüncü sayfalara konu oluyor

sözler  kifayetsiz

ve Aysel Gürel yine sesleniyor

Ümit öylece kaldı da
Ümit edeni söyle kim aldı

Kaç çiçek soldu, hani bu sondu ..!
 

http://www.youtube.com/watch?v=LCkCpHu7H88