Kader Ve Günah

Kader kapımı çaldığında titriyordum her nefesimde. Aldığım her nefeste yalnızlığım o çizgiden uzaklaştırıyor beni. Attığım her adımda senin benden uzaklaştığın gibi. Beni boş araziler gibi terk edilmişliğe mahkum ettiğin gibi. Gözlerim hiç durmadan ağlıyor sen gittin gideli.
Sokak lambalarının bir tarafı aydınlatıp, bir tarafı karanlığa mahkum etmesi ve her adımımda beni o karanlığın içine atıp mahkum ettin sana olan sevgimi. Oysa bana bir ışık yeterdi. O ışık benim karanlıkta olan dünyamı aydınlatmaya yeterdi. O ışıkla sana dünyanın aşk kokan çiçeklerini hediye ederdim, hatta yollarına sererdim. Dersen ki çiçekler solar, bende sana solmayanından arar, bulur getirirdim. Karanlık olan dünyamı biraz olsun aydınlatmak istedim. Donuk olan hayatımı renklendirmek istedim.
Ne kadar zor geliyor, acı veriyor yeni baştan sevmek. Her gece yıldızlar kayarken seni düşünmekten ölmek. O gecelerde yüreğim yakacak oldu, bedenim bir şömine. O şöminede yanıyor yüreğim ve sevginle beraber zaman nedir bilmeksizin. Ben sana mecburum. İnsan nefessiz kaldığında ölür gider; ben sana bir nefes kadar mecburum. Sen olmadığında nefessiz kalmış gibi oldum. Balıkların denizden çıkıp cansız kaldığı gibi oldum. Oysa baharın etrafı yeşillendirip, başakların filizlendiği gibi bende filizlenirdim senin karşında. Yüzüme vuran baharın rengi olurdu. Nisan yağmurlarıyla beraber içimde papatya tarlası biterdi.
Akşamları esen, yüzüme bir pamuk gibi çarpan mehtaplı rüzgarla aklıma geldiğin gibi. Aklıma her gelişinde günahlarımdan arınmak için ruhum gökyüzüne çıkardı. Tek bir günahım vardı belki de, o da seni sevmekti.