İçimdeki enerji.

İçimde adı konmamış bir sevginin enerjisi vardı. Kalbim o sevgiyle atıyor. Adının konmamış olması enerjiyi daha da körüklüyor. Kalbimi sevgine hapsetmişim. Kendimi sana hapsetmişim. Sevgim tutsak oldu her anımda, her yönümde. Belki de dünyaya açılan kapıyı beraber açacaktık. 

Güneş ışığına büyüteç tutmak gibi odaklanmasaydım, sevgimin ateşini asla yakamayacaktım. Çünkü seni güneşim olarak görüyordum. Dünyamı aydınlatan birisiydin benim için. Seni bir gemiye benzetirdim. Giderken bakakalırdım arkandan bulunduğum iskeleden. Atmak isterdim arkandan kendimi. Bedenim sadece bir ebru sanatı gibi suyun üstünde dururdu. Ama güneşin sıcaklığı vurduğunda canlanırdı. Senin sıcaklığın vurduğunda, arkandan atlamak isterdi bedenim. Çünkü duygularım kuvvetliydi, gerçekti ve tüm benliğimi kaplamıştı, sarmaşık gibi sarmıştı bedenimi. Ay’ın dağların arkasından sessiz sessiz, masum, kendinden emin doğuşuyla beraber gönlümde hicran gider, gözümdeki nem kaybolurdu. Çünkü en güzel bakan gözleri görüyordum. Hayalin gözlerimin önünde tıpkı bahar gibi, cıvıl cıvıl duruyordu. Sevdalı yağan bahar yağmurlarında ıslanıyordum. Sevdan düşüyordu üstüme her damlada. Her bir damla seni bana anlatıyordu. Her bir damla kederimi yansıtıyordu gökyüzüne. O anda bulutlara bakar, senin için yaptığım dünya aklıma gelir, baharın kokusu içime dolardı. İçime dolan sevginin enerjisiydi. 

Durup düşünmek yetmiyor, bir eylem yapmak istiyorum ama elim kolum bağlanmış gibiyim. İçimdeki enerjiyi dışarı çıkarmam gerekiyor. İçimdeki sevgiyi seninle paylaşmak istiyorum. Seninle bir hayat sürmek istiyorum. O enerji hiç bitmesin istiyorum.