Kaderim

Karlara sana olan sevgimi yazsam güneşin sıcak yüzü vurduğunda eritir giderdi, gözlerinin bana çarptığında içimi erittiği gibi. Yine de özlem duyuyorum, senin her gözlerimin içine bakışına. Ara sırada olsa gözlerime bakman beni alıp rüyalar ülkesine götürürdü. Yelkenleri suya indirirdim o anda; içimdeki deniz hırçınlaşsa bile. 

Hiçbir tabiat olayının şahit olmasını istemezdim sevgime. Sadece içimde yaşamak istedim. Ne demek isterse öyle atardı kalbim. Senin bir adım öteye gitmen bile hasret rüzgarları estirirdi bana. Özlemin içime dert oldu. Kuş olup uçmak isterdim arkandan. Oradan da dünyaya sana olan sevgimi anlatmak için uçup gitmek isterdim. 

İçinden çıkılmaz bir boşluğa düştüm. O boşluktan seninle beraber çıkmak istedim. Ama sen beni o boşluğa daha çok yaklaştırdın, daha çok içine sürükledin. Oysa seninle beraber her zorluğun, her engelin üstesinden gelirdim. Yeter ki yanında senin olduğunu bilseydim. Arkamda dağ gibi bir sevgi var diyebilseydim. Senin için atan bir kalbin olmasını bilmen yeterdi. Bana bir kez olsun benimle ilgili güzel bir söz söylemen bile beni dünyanın değil, kainatın en mutlu kişisi yapardı. Ama seni sensiz yaşamak en büyük acıyı çektiriyor Sen yıldızlar gibi ulaşılmaz oldun bana. Ne ümitler besledim seninle ilgili. Ne hasretler yandı yüreğimde sen olmayınca. 

Seninle beraber yıldızlara yürürdüm; ulaşılmayan yıldızlara seninle beraber ulaşırdım. Doyamazdım bakmaya ceylan gözlerine. Seni arar gözlerim, seni sorardı yüreğim zamansız. Karabulutların arkasından çıkan ay ışığının berraklığı yüzüne vurduğunda ben gökyüzüne bakarak gül yüzünü görüyordum. Sanki gökyüzü ikiye ayrılacak ve kaderim o aradan aşağıya doğru inecekti. Kaderimin sen olmanı isterdim. Yüzünün masumiyeti vuran ay ışığıyla beraber gün yüzüne çıkar ve gökyüzüne yansırdı.