Kadın kimliği üzerine satır araları...

Bir arkadaşıma refakatçi olarak 3 gün, Bursa Zübeyde Hanım doğumevi' nde refakatçi olarak kaldım geçen ay.

ORADA 8 MART DEĞİL TÜM 365 günün kadınlara has olduğunu hissettim.

NEDEN?

Sabah 5-6 sıralarında ameliyata çıkarılan bayanlar,
sezeryan sonrasında narkoz bekletisinden sonra,
baygın halde, sedyeler üzerinde,
8 kişilik odalarda, hasta yataklarına getirilirler.
Odaları özel olamadıkları için, refakatçileri de yoktur.

O baygın durumlarından ayıldıkları an, karın bölgelerindeki derin kesiklerin acıları,
çığlıklarına karıştığı o anlarında,
yanlarında ne anneleri, ne bir yakınları yoktur.
Ameliyatlı oldukları için de bebeklerini görebilme ihtimalleri ise %de 0 dır.

Odaya getirilişlerinin 2.günlerinde,
akıllarına oraya neden getirildikleri gelir, NARKOZUN ETKİLERİ silinmiş, serumlu kollarındaki morluklar, hemşirelerin tansiyon aletleri, ağrı kesici iğneleri, vizite gezen doktorların sabah 8 ziyaretlerine hazırlanan hastabakıcıların,
hararetli çarşaf değiştirme ve temizlik senfonilerine dönüşür.

Çoğu odadan, inleme sesleri gelmektedir.
Tabi onların bu acılı hallerini görerek bu psikoloji ile doğumhaneye götürülen o tedirgin bakışlar da fotografın bir diğer karesini oluşturuyor.

Bu arada bebek ünitesine yoğunlaşıyorum.
Bir çoğu prematüre kuvözde ön izlemede tutulan camekana yoğunlaşıyor gözlerim.
Olması gerekenden çok ndaha önce doğan henüz anotomisi gelişememiş bebek bedenlerin, kalp atışları, ağızlarındaki kordonlar,
nefes beslenme mekanizmalarını sağlayan karmaşık sistemler arasında telaşeli bir koşuşturmaca içindeki gencecik hemşirelerin, o CANDAN çalışmaları.

İnsan hayatına hizmet eden, çok mukaddes bir iş bu yaptıkları.
BEN ORADA TAM BİR CAN PAZARINA ŞAHİT OLDUM.

O bebeklerin acaba kaçta kaçı,
bilgi ilgi ve sevgi ile iç içe büyüyecek?
O bebeklerden kaçta kaçı, kendilerinin midesi kadar olduğu kadar beyinleri ve ruhları ile ilgilenebilecek kapasitede?
Bu bebeklerin kaçta kaçı iyi bir eğitim alacak?

Bunları düşündüm uzun uzun
ve şu sonuca ulaştım.

Bu toplumun yücelmesi, nezih bir millet olmamıza giden tek yol,

KADININ EĞİTİLMESİDİR.

Çünkü o kuvözlerde yatan bebekler birer hamurdur.
O hamurlara şekil veren, doyuran, bedenini, ruhunu ve beyinlerini besleyerek geliştirecek olan tek faktör, BİZ KADINLARIZ.

NİLGÜN ÇAKICI/BURSA
8 Marttan
den gecikmiş bir kutlama.