Kağıt boşlukları...

Düşlerini yansııyorsun kağıtlarda ki buşluklara, hayat...
güz yaprakları gibi kare, kara, dökülüyor gözlerinin sarnacına
gözlerin kıyılarıma vuruyor durmadan.

Birden gülüşün, dikiliveriyor karşıma... kalem düşüyor
parmaklarımın, arasından.
ve... ben hesap soruyorum hatırda ki zamana
gülüşünü düşünerek.


Kağıtlarda ki düğüne, çağırıyorsun beni,
virgül koyuyurum, her... satrımın sonuna, , ,
sonsuz bir yolculuğa çıkıyorum, O boşlukta...
bir söz kalıyor, dişlerimin arasında
mavi yosun tutmuş, yalnızlığımın tam ortasından geçiyorsun
zifiri karanlık gece de.


Şimdi ben seni yazıyorum kağıtlarda ki, boşluklara
açık deniz de alabora olmuş... umudumun
üstüne yazıyorum, hep senin üstüne, yazıyorum
hiç gerçekleşmeyecek hayaller kuruyorum,
yaşadığım, gerçeklere inat.


Hani diyorum tutkulu, isteklerim
hani yanağıma varmadan, öldürdüğüm yaşlarım.
ağlamıyorum artık, sende ben bütün gözyaşlarımı
öldürdüm.


O yaşların için de yüzüyorum şimdi,
bir an şurumu yitirip boğulacakmış, gibi oluyorum
bir kara parçası ilişiyor, gözüme daha hızlı yüzüyorum
oraya doğru....
hayır! sanma ki kurtulmak için orda gözlerini görüyorum sanki bana bakıyorlar.


Ve... kağıtlar karalara bürünüyor....
yazacak boşluk kalmıyor,
bitap düşüyorum, usanıyorum kendimden
yitiriyorum seni orda.