Kalbimi karartana Karanfil veremem.

Geçen günlerde Mevlana'nın bir sözünü okudum. 'Eğer size üzen kişilere hala selam verebiliyorsanız,o vicdanınızın sadakasıdır. 'diyordu büyük düşünür bu sözünde.

Bir an düşündüm. Yaşamımda beni üzen kişileri. Hayır artık onlara selam vermek istemiyordum. İster vicdanımın sadakası olsun, ister başka bir şey ama beni üzen kişileri yaşamımdan silmek istiyordum.

Dün gece çok zevkle izlediğim Karadayı dizisinde Mahir bir söz söyledi. Birden yüreğimi, yakan bu sözü hemen bir yere yazdım. Dizide bir çok haksızlığa uğrayan genç sonunda 'Kalbimi karartanlara karanfil vermemi beklemeyin benden 'diyordu.

Gencin isyanı sebepsiz değildi. Dün gece dizide bu sözü duyunca Mevlana'nın sözü aklıma geldi. Ben de o sözü duyunca aynen Mahir gibi bir tepki göstermiştim.

Yıllarca çevresindeki kişiler tarafından üzülen kişilerin bir isyanı idi bu .Ben bizi üzen kişilere bunu hatırlatmak ve bu duruma bir son vermek gerektiğini düşünüyorum. Eğer tüm iyi niyetimizle bize kötülük yapanlara iyilik yapmaya devam edersek o kişiler yaptıklarının bilincinde olmuyorlar. Bir süre sonra da biz zaten o kötülüklerle yaşamaya alışıyoruz. Kısacası eskilerin deyimi ile 'Yapanın yanına kar kalıyor.' Bir zamanlar bir Devlet büyüğümüz 'Alışırlar, buna da alışırlar .'demişti. Hakikaten insanoğlu başına gelene alışıyor sonunda. Kötülük yapan da yaptıklarını artırıyor gittikçe.

Diyeceksinz ki ne yapalım 'Bizde mi kötülük yapalım karşılık olarak. Yapamayız. Biz kötülük yapmak üzere planlanmamışız. Ama uğradığımız haksızlıklara seyirci kalmayabiliriz.,

En azından bizi üzen kişileri yaşamımızdan silebiliriz.

Kısacası Kalbimizi karartanlara karanfil atmamızı beklemeyin bizden.