Kar

Kar değdikçe

aklanır kara toprağı

çıplak ayaklı doğanın

ve ayaza keser yüreği.

Hafif ve titrek ışıklar altında

bir çığ gibi büyür yalnızlık.

Gece örtündükçe beyazları

soyar kendini

öylece çıplak,

utangaç.

Karın beyaz ellerinde karanlık

kaç sevda ağrılı göz değer üzerine

dumanı tüten evlerden

belki karla döner diye perdeler aralık.