Kaş'ta satori

Aradan iki yıl geçti, Ankara'da kafemde oturuyorum, kış başlamak üzere her şey çok kasvetli görünüyor ne olduysa birdenbire gidiyorum dedim.
Nereye 'Kaş'a' herkes şaşkın, ben sakin, taşınıyorum evet Kaş macerası böyle başladı işte.
 Birkaç gün sonra Kaştaydım, evi tuttum, geri döndüm, iş yerimi ve gereksiz eşyalarımı bıraktım.
Kaşa taşındım, kimseyi tanımıyorum o masal evin kızı dışında, anlayacağınız son derece yanlızım.
İşte gerçek yolculuğum o zaman başladı, kış ıssızlığındaki bu güzel kasabada; hayata ölçümü yeniden aldırdım.
O zamanlar sinema yok , internet yok, gazete okumuyorum, televizyon izlemiyorum, pek az insanla iletişim kuruyorum,
Gündüzler bir şekilde akıp gidiyor ama gece çökünce etrafta dayanılmaz bir sessizlik,,, zaman zaman ' ne arıyorum ben burada' diiyorum. neyseki çabuk geçiyor çünkü farkındayım ki ; her geçen gün kendime doğru ilerliyorum ve bunun lezzetini hiç bir şeyle değişememeliyim. Hani komik şeylerde olmuyor değil; markette pudra kokulu tuvalet kağıdı aramam, olmamasına üzülmem; neymiş banyoya girince pudra kokusunu almaya alışmışım gibi bazı büyük şehir alışkanlıklarım... şimdilerde her şeyi bulmak mümkün tabi. Kış ayları geride kalıp ortalık canlanmaya başlayınca bambaşka bir Kaşla karşılaştım. Her yerde boya badana, tadilat , insanlarda bir telaş bir telaş, yaz sezonu hazırlıkları, bu bahar coşkusu ve heyecanı sonunda barlar cafeler plajlar oteller pansiyonlar bir bir açıldı, tatil mevsimi başladı ben hala kış sessizliğindeyim sanki ve kendi yolculuğumu tamamlamaya çalışıyorum, nadiren insanlara karışıyorum ve tanıştığım üç beş insanla konuşuyorum oysa etraf öyle kalabalıklaştı ki...bu halim ağustosa kadar sürdü. sonra sanki yeniden doğmuşum duygusuyla Kaşta hayata karıştım. Şimdi burada sanki kocaman bir ailenin herhangi bir ferdiyim duygusuyla yaşamanın hafifliği, güveni içindeyim.
Önümde Akdeniz, arkamda Kaşın sağlam kayaları en önemlisi sorgusuz sualsiz şahane arkadaşlarım. İnsan daha ne ister ki? Az kalsın unutuyordum bir de Kaş kedileri,,,