Kavuşmak yok olmaktır / Nimetullah Yıldız

Bizim açımızdan "su" hayattır değil mi?

Peki ya!  Su, açısından baktınız mı hiç hayata?

Bizim açımızdan su olmazsa hayat olmazdı değil mi?

Peki ya su açısından ne olmazsa hayat olmazdı?

Bir "Henry yazısı" der ki:

Hangi açıdan bakarsan bak Henry.

Hangi açıdan değil; hangi acıdan baktığınla ilgilidir mesele.

Her açıdan canını acıtan bir hayatı, açısıyla değil, acısıyla bilirsin.

Suyla aynı acıdan bakmadıkça; sudan bahanelerimizin yanılgısında boğulmaya devam edecek, suyun tadı yoktur algısıyla suyun acısını hiç bir zaman bilemeyeceğiz.

Neyse, sudan bahanelerimizi bir kenara bırakalım da, suyun hikayesine kulak verelim.

Yanıcı ve de yakıcı özellikteki iki elementin hikayesidir, bu.

Zamanın birinde diye başlayamayacağımız bir cümlenin aleminde;  kavuşmayı arzulayan hidrojenle oksijenin hikayesidir.

En acıklısından ama en acıklısından bir hikayedir bu.

Bir varmışını kaybetmiş; bir yokmuşluk meselesidir bu.

Aşka susamış iki elementin birleşmekte ki arzu’su.

Yok, olmak pahasına bir olmanın duygu’su dur bu.

Yanıcı ve de yakıcı iki elementten oluşur, su

Yana yakıla kavuşmayı arzulayan bu iki element birleşip kendi celladını hazırlarlar.

Su onları söndürecek ve de yok edecektir.

İki aşık, "kavuşmak yok olmaktır" diyecek.

Ve de suya yaşam vereceklerdir.

Bir Henry yazısı der ki:

Aşk "yok" tur.

Ve de her şey yoktan yaratıldı