Kaybettiğimiz değerlerimiz...

Yaşam boyunca bir takım değerlerimizi  kaybederek bugünlere geldiğimizi düşünürsek;

Nelerimizi kaybettiğimiz konusunda geçmişe söyle bir yolculuk yaparız, 

Örneklemek gerekirse:

Boş ve faydasız meşguliyetlerimizle ZAMANIMIZI  KAYBEDERİZ...Vakit nakittir.

Dalgınlıkla nereye koyduğumuzu hatırlayamayız da  ANAHTARLARIMIZI KAYBEDERİZ,

Bu yüzden çilingir çağırarak evimize  girebiliriz. 

Veya arabamızı çalıştıramadığımız için  toplu taşıma araçlarına bineriz,  ah kafa deriz sessizce...

Yüksek gelir vaatlerinin cazibesine kapılarak yanlış yatırımlar yapınca  PARAMIZI KAYBEDERİZ. Sonrasında  züğürt tesellisi içinde akıllandığımızı düşünürüz. 

Hayatı keyifle yaşamak adına, uyku düzenini dikkate almadan, zararlı zararsız olduklarına bakmadan zevk veren yiyecek ve içecekleri tüketip gerilimli bir yaşam içinde SAĞLIĞIMIZI KAYBEDERİZ. 

Sonrasında kaybedilen sağlığı bulmak için doktor doktor, hastane hastane dolaşırız, gücümüz yetiyorsa.

Ailede ve okulda alınan eğitim ve öğrenimler sonucu   yeterli  bireysel olgunlukla  calışma hayatına başlandığında,  koşulların  müsait olması  ve  bencilliğin esaretiyle  çıkar temin  edildiğinde  KİŞİLİĞİMİZİ KAYBEDERİZ. (Allah korusun).

Verilen bir değeri, bir emaneti  korumayıp yok olmasına sebep olan veya yok eden,  ya da  üstlendiği görevi kötüye kullanan kişi  GÜVEN KAYBEDER. Kaybedilen güven asla geri gelmez hatta harcanacak bir servet bile güveni satın alacak güce sahip değildir.

Kişi kendini aklayabilmek  için veya olduğundan üstün göstermek amacıyle  en kötüsü de,  kişi veya muhatabına iftira atmak düşüncesiyle yalanlara başvurur bu davranışıyla  KARAKTERİNİ KAYBEDER.

Yanlış bir anlama yüzünden veya  gizlenen bir beklentinin gerçekleşmemesi  sebebiyle yıllarca süregelmiş bir dostluk bir arkadaşlık da kaybedilir.. Kaybedilen bu dostluğun, bu arkadaşlığın tekrar geri kazanılması ihtimali olsa bile o kişiler şimdi yaşayan ölüler sınıfındadırlar. 

Ailemiz, en değerli mücevherimiz, sevdiklerimiz, canlarımız...Lakin, *her gelişin bir gidişi* olan doğa kuralına göre,  Ömür bittiğinde *gidiş* gerçekleşecektir. Hayattaki en acı,  tarifi imkansız acılarımız,  YAKINLARIMIZIN KAYBIDIR. Tıbbın tüm imkanları kullanılmış olsa da, 

Elimizden gelen  tüm olanaklar sergilense de önüne geçilemeyen  en acı kaybımız budur.

Yaşarken kıymetini bilmemiz,  sevgimizi bonkörce sunmamız  sevdiklerimize enerji verip sağlıklı kalmalarına yardımcı olacaktır diye  düşünüyorum. 

Selam ve sevgiler,

Yurdagül Alkan.