Kelebekler...

Çocuklar gibi korkuyordu karanlıktan.Bir anda çepe çevre sarıveriyorlardı etrafını. Hangi yöne dönse önünü bir karaltı kesiyordu. Çekiyordu yorganı başının üstüne. Bu defa da sesler bırakmıyordu peşini. Ne yaparsa yapsın kaçamıyordu onlardan. "Yeter" diye bağırdı çok kez. Sesi bir fısıltı gibi yok olup gidiyordu yorganın altında. Bir an evvel sabah olmalıydı, dönmeliydi huzurlu hayatına. Yüzleşmek zordu onlarla. Tehlikeliydi. Sarsıcı...

Karanlığın bitmasine bir kaç saat kala sızar kalırdı yorgunluktan, hiçbirşey yapamamış olmanın ağırlıyla. Gün ışığıyla aydınlanıyordu asıl hayatı. Korkusuzdu şimdi. En güvendiği meziyetleriyle donanımlı, bir kahramandı kendince. Herkes severdi onu! Nasıl en iyi olduğunu anlatırdı yüksek sesle. Korkusuz, kendinden emin bir gülümsemeyle.

Çevresinde olup bitenden hep haberdardı.Bilmeliydi de. Herşeye hazırlıklı olmalıydı. Mazallah zaman kötüydü, her şey , herkes kötüydü. Kimseye sırtını dönmeye gelmiyordu bu devirde. Çok mutluydu fakat yorgun. İşte bu yorgunluğa bir mana veremiyordu. "Adam sende" diyordu, dert mi arıyorsun?

Hiç yakın arkadaşı yoktu. Ona layık kimseyi bulamamıştı bu yaşına kadar. Öyle çok şey de beklemiyordu karşısındakilerden. Sadece, özel olduğunu hissetmek istiyordu herkes gibi! İnsanları kırmaktan çok çekinirdi. Olumsuz eleştiride bulunmazdı yüzlerine karşı! Neden anlamıyordu hiç kimse onu? Yalnızlık boğuyordu, git gide dayanılmaz oluyordu artık. Keşke bu kadar başarılı ve kusursuz olmasaydı. O zaman kimse kıskanmazdı, sorun da çıkmazdı...

Bu düşüncelerle, korkulu gecelerle yaşadı uzun bir zaman daha. Her türlü olasılığa hazır olmak, birkaç adım sonrasını hesaplamaktan yorulmuştu artık. Yanında yöresinde birilerine duyduğu ihtiyaç gitgide büyüyordu.

...

Artık karanlıklar korkutmuyordu onu, huzursuz eden sesler yerini mutlu şarkılara bırakmıştı. Bıraktığı her eski alışkanlığıyla birlikte hafifliyor, hapsedilmiş bir kelebek yükseliyordu bedeninden. Sakladığı onlarca kelebek...