Kelimeler...

Kelimelerin can çekişmesi anıdır. Bir an olur tek bir şey yazamaz insan, tarif edemez içindeki boşluğu. Boşluğun kelimelere verdiği anlamı kavrayamaz o anda. Yazamaz. Oysa bir sürü şey de gelir aklına.

Ayrı ayrı sahneleri yaşar, bir yanda anne kızı düşünür bir yanda aşık iki sevgiliyi diğer yanda yaşlı bir kadın vardır karşısında. Ama yok olmayınca olmaz işte, kelimeler birleşemez. Karşı tarafa yaşadıklarını, düşündüklerini iyi lanse edemez. İşte o anlar kelimelerin can çekişme anlarıdır. En bilindik konular bile an gelir söylenemez, anlatılamaz olur. Kelimeler dökülmek için, yön bulmak için adeta ızdırap çeker. Bırak da döküleyim be adam diye söylenir kalemi elinde tutan kişiye. Duyguların anlatılamayacağı o anlarda, kenara çekilir ve düşüncelerine devam eder kişi. Hani bir yerden tutunma çabasıdır işte. Bir şey aklına gelir de ya da kullanacağı kelimeyi seçer de başlar yazısına kimbilir!

Beyinde düşünceler, elinde kalem düşünür düşünür. İlham mı gereklidir yazmak için? Yoksa kelimelerden başlarsa devamı gelir mi? Kelimeler cümleyi, cümleler konuyu, konu da bir bütünü mü oluşturur? Bir konu bulup da yazmaya mı başlar yoksa kişi? Belli bir kalıba mı oturtmak gerekir düşünceleri. İlle de yüklemlere, tümleçlere, zamirlere dikkat mi etmek gerekir yazmak için?

Devrik cümlelerin de cümleye ya da bir bütün olarak konuya bir duygusallık, bir otantik hava verdiğine inanır mısınız sizlerde? Anlatılacak şey bazen de doğru değil de ters kulağı göstermek şeklinde anlatılmalı. Ve konuya bağlı kalarak yazmak sanki lisede bir konu verilmiş de o konuyla alakalı giriş gelişme ve sonuçtan oluşan bir deneme yazacaksın izlenimi yaratıyor. Kelimeler çıkarıyor aslında konuyu. Önce bir kelime ve sonrasında istemediğin kadar cümle. Bu konuya başlarken belli bir şey düşünmedim demeyi de unutmamalıyım galiba. Kelimelerin yoğunluk anlayışı, kelimelerin gidişatı... Kendileri yazılıyorlar adeta. Sonra bir bakıyorum karşımda bütüne ulaşmış kelimeler dizini.

Rahat bırakmalı kalemi, serbestçe yazmalı. Konu ele almadan, kelimelere bırakmalı. Onlar nasıl nereye gideceğini bilirler. Ve konuyu oluşturuverirler... Haksız mıyım?