Kelimelerin gücü

Kelimelerin insanlara hükmedebilme güçleri vardır.

Cümle ile buluşan kelimeler, öyle bir ahenk içerisindedir ki, farkına varmadan, okuduğunuz her satır ile dans edersiniz, cümlelerin barındırdığı hisler ile ağlar, özler, güler, haykırır, feryat edersiniz.

Her cümlenin içerisinde, kendi ruhunuza dokunursunuz. Benliğinizi keşfedersiniz.

Hangimiz, okuduğumuz herhangi bir yazı da durup düşünmedik, hangimiz ufacık bir cümlede rotasını bulmadı? Bazen, hiç tatmamış olduğumuz duyguları öğreniriz. Görmediğimiz diyarları avcumuzun içi gibi ezberleriz.

Bu öyle enfes bir tattır ki, tadına bir kez bakıldığı takdirde, sonu asla gelmez. Bir daha, bir daha ve bir daha istersiniz…

Ve istisnasız, her cümlenin sonundaki noktada; farklı bir pencereye sahip oluruz.

 Kelimeler olmasaydı, yani şiirler yazılmasaydı, şarkılar hiç söylenmemiş olsaydı. Ne olurduk? Neye benzerdik? Ne kadar iyi bir insan olabilirdik? Bunlara asla cevap veremiyorum.

Sanırım kelimelerin olmaması; çocukların oynamadığı bir parka, hiç aile olunamamış evlere, kökleri olmayan ağaçlara, hiç balıkların yaşayamadığı sulara, kuşların uçamadığı göklere, parlamayan yıldızlara, soluk güneşe, gülmeyen çocuğa, hiç kurumayan toprağa benzerdi.

 Gözlerin gördükleri, kelimeler ile bütünleşmeseydi. Her şey anlamsızlaşırdı. Güneş doğar ve batar, yıldızlar parlar ve kayar; o kadar…

 Ne feci bir dünya!