Kendime milim geç kala

Güneş randevularına geç kalıyor..
Kendime vermiş olduğum randevuların hiçbirine katılmadığım aklıma geliyor. Ne büyük telaş bu.. Dünya telaşı.Herşey zamanında olmalı.Milim geç kalmamalı.Off ne büyük bir yanlış.

Gökyüzü grinin tüm tonlarına sahip.. Başımı kaldırıyorum, günün vermiş olduğu yorgunluk, işlerin yetiştirilme telaşı, soluk bir renk alarak ruhuma yansıyor..
Böyle olmamalıydı. Bir yılı geride bırakırken böyle vedalaşmamalıydık.. Hatırlıyorum aynen böyle düşünmüştüm, o giderken.

Aylardan Aralık, dışarıda çok soğuk bir hava vardı.. Pencereme dışarıdaki rüzgar tüm gücüyle vuruyor ve beraberinde getirdiği sağanak yağışı bırakıyordu karanlık sokağa.. Telefondaki mesaj herşeyi bitirmeye yetmişti onun gözünde.. Ne kötü.. Birbirimizin yüzüne söylemek yerine telefonu tercih ediyordu. Kolay mı gerçekten mesaj yazıp göndererek karşındakine çok üzgün olduğunu dile getirmek.. Madem değer görmedi beni karşısına alıp konuşmaya bende onu görmezden gelerek cezalandırabileceğimi düşündüm.. Kendimi cezalandırdığımı nerden bilebilirdim ki?

Tuvalimde yine mat renkler hakim. Yaşam değerli. Ama onu değersizleştiren, ona çok büyük anlamlar yükleyen bizler hep yaşamı suçlamıyor muyuz?
Birisi için değer mi günleri askıya almak, kendini iyi hissetmemek, beklentiler içinde zamanı kovalamak... Kendimizi değersizleştiren biz değil miyiz? Karşımızdakine göre hayatımızı ayarlayarak..
Ne büyük kayıp.
Her kayıpta kalkanlarımıza daha güçlü sarılıyoruz.. Ama önceliklerimiz yine hep başkaları oluyor..