Kendine merhaba

Dışarda yağan sonbahar yağmurları ve doğanın sevgi ve rahmetle kucakladığı, sessiz bir gün; amatörce dahi hiç yazı yazmamış birinin yazmaya başlaması için oldukça ilham verici değil mi?

Bir tırtıl kozasında sarılı yatarken kendisinin muhteşem kanatlara ve özgürce hareket edebileceği bir bedene dönüşeceğini düşünebilir mi dersiniz? Ne mümkün! İşte aslında herkes kendini tanımadan önce bir tırtıl gibi düşünür. Kapalı kozada sıkışıp kalmış olduğu bir bedenle öleceğini düşünen bir tırtıl gibi.

Oysa ki herkes ışığın sonsuzluğunu barındıran ve yaratıcının mükemmelliğini taşıyan sonsuz güzelliğe sahiptir. Tıpkı çiçeklerden güzelliklere özgürce konan kelebekler gibi…

Kelebek olduğumuzun farkına varmak için tek yapmamız gereken, bir an önce bizi saran kozamızdan kurtulmak ve sonsuz özgürlüğe doğru kanat çırpmak…