Keyfine....

Keyifli bir kadındı.

Keyifli bir erkek görmesin, bütün bir ayı onunla geçirirdi. Keyfi kaçınca, ki keyfi kaçardı, adamı ayın sonunda, yenisine belki de yol açmak için, ortadan kaldırırdı, aynı sofra kaldırır gibi. 

Beni seyretmeni seviyorum, derdi.

Malum korkumla izlerdim kadını. Sıranın bana gelmeyeceğini bilirdim. Çünkü ben hiç keyifli olmadım. Nasıl bir şey şu "keyif" diye sorguladım, boş!

Kadın. Değişik ruh halleriyle değişik erkekleri dizerdi sıraya.

Ne kadına söz ederdim, ne de o erkeklere. Kadın olup bitenin farkındaydı, erkekler daha ne olduğunu anlamadan....Kadın, hayatının direksiyonunda çok hızlıydı, erkekler hızına yetişemiyordu. Ben ona hayran bütün duraklarda sıramı bekliyordum.

En son o erkek için ağladığını gördüm.

Gördüğümü gördü. Güldü. Keyifli bir kadındı. Öğreniyordum. Öğrenmenin sonunun olmadığını bilmek beni rahatlatıyordu.

1. Not: O kadın var mıydı, ondaki o keyif, keyifin kendisi, o erkekler ve seyir halindeki ben?

2. Not:

Keyif

kendisine yabancı

bir hayat

o kadın

o erkekler

ve diplerinde ben

komik.

Ş.Y.