Kimseyi Üzmeye Değmezmiş Hayat

Yaş kemâle erdi düşündüm şöyle
Kimsenin kalbini kırmaya değmez
Şimdi yanımda var dost ve arkadaş
Kimseyi üzmeye değmezmiş hayat…

Türlü uğraşıyla kurulan düzen
Yok, yere insanı durmadan üzen
Sonuna geldin mi ömür denen şeyin
Kimseyi üzmeye değmezmiş hayat…

İtibarın olsun gerisi boşa
Bu söylediklerim gitmez’ ki hoşa
Ölüm denen gerçek gelecek başa
Kimseyi üzmeye değmezmiş hayat…

Çırpına çırpına ne hale geldin
Dünya malı için uğraşıp durdun
Bir lokma ekmek için yollara düştün
Kimseyi üzmeye değmezmiş hayat…

Bunca yıl koşturdun ne var elinde?
Geride kalan tatlı bir söz dilinde
Hep koşturup durdun yalan dünyada
Kimseyi üzmeye değmezmiş hayat…

Malın mülkün hepsi dünyada yalan
Düşersen sen olursun arada kalan
Gösteren var mıdır elinde kalan!
Kimseyi üzmeye değmezmiş hayat…

İster binyıl, ister elli yıl yaşa
Sonunda adını yazacaklar taşa
Acımaz azrail gözde ki yaşa
Kimseyi üzmeye değmezmiş hayat…

Gerçekler acıdır gücenip küsme
Eşinden dostundan selâmı kesme
Güler yüz tatlı dil sevgidir geride kalan
Kimseyi üzmeye değmezmiş hayat…

Gün gelir biter gençlik çağların
Hazan olur güvendiğin dağların
Viran kalır bahçelerin bağların
Kimseyi üzmeye değmezmiş hayat…

Yorgun Kalemim