Kırk yaş vurgunu!

HER ŞEYİN ADINI SEN KOYDUM.

YÜREĞİME SEVGİNİ,

DAĞLARA TAŞLARA ADINI YAZDIM.

KENDİME SENİ,

KADERİME SENİNLELİĞİ

YAZAMADIM GÜZ GÜLÜM.

YAZAMADIM!..

Önce mutluluklar bıraktı ellerimi. Sonra sevdalar terk etti yüreğimi sessizce.

Bir bahar akşamında buz kesti yüreğim. Ardından tüm bedenim ayaza...

Donuyorum!

Hıçkıra hıçkıra üşüyorum o gün bu gündür.

Alev alev donuyorum.

İçimde bir yerler üşüyor, kanayan bir şeylerle yarışarak.

Daha şiddetli bastırıyor mısralar, aniden, sırılsıklam kırkikindiler ardından.

Doğrular bana göre değil! Yanlışlar ise içimi acıtıyor!

O halde, yaşanılası ne varsa, vazgeçmem gerekiyor!..

Diri diri gömülmekse de adı, zaten gömülü değil miydim bu güne dek?

Sen, beşinci mevsimimde, zamansız açan yalan çiçeği.

Dördüncü cemreydin güz günlerime düşen.

Yaşama umudumdun.

Yalnız akşamlarımın sahte dostu, katran gecelerimin yalancı mehtabı.

Ben, en umarsız umutların, yalancı bahar vurgunu!

Pembe düşlerisin gecelerimin,

Sabahlarına kırık dökük uyanılan.

Sen, yalan sevdanın zaferiyle sarhoş!..

BEN KIRK YAŞ VURGUNU!..