Kısa bir ara..

Blogları malum ilk ablam keşfetmişti (Emmayra). Sürekli bir yerlere bir şeyler yazdığını yorumlar geldiğini ve çok hoşuna gittiğini söylüyordu. Zaten ablam önceden beri duygusal şiirler ve yazılar yazmayı pek bi sever.

Bendeniz küçükken onun tuttuğu şiir defterlerinin aynısını taklit etmekle yetinirdim. Birinden hoşlanırdı mesela şiirin yanına onun adının harfleri kadar nokta koyardı bende kendi hazırladığım şiir defterine aynı noktaları koyardım:

Fotokopi olsa bu kadar olurdu. Bir de gazeteden resimler keser yanlarına yapıştırırdı aynılarını bulamazdım tabii bi benzerlerini yapıştırırdım bende:) Uzun lafın kısası duygusuz ve de kabiliyetsizdim.

Neyse Milliyet bloglara nasıl girdiğimi anlatıyordum lafı çarpıtmayayım:) Yeni girdiğim iş yeri kapanıyordu tabii iş yok güç yok bilgisayar internet var. Dedim şu ablamın üye olduğu bloga bende bir üye olayım. Açtım üye oldum şifremide bayağı uzun yazmışım. Sonra onun tabi yarısını almışlar. Uzun sürede üye olduğum bloga giremedim. Şifre yanlış diye.

En sonunda can sıkıntımın ayyuka çıktığı bir dönem ne yapıp yapıp girecem şu bloga dedim ve yaptımda. Sıra ilk yazımdaydı. Tabii ilham gelmediği ve sırf yazmak için yazdığım küçük bir yazı yolladım. Haliyle editör arkadaşlardan geçmedi:) Yazım hataları falan filan.

Sonra bir gün ilham geldi ve ilk hikayem ortaya çıktı "Aşkın iki yüzü". Direk kabul edildi. Çok mutlu oldum. Demek ki bende yazabiliyormuşum dedim:) Ama bir türlü yorum gelmiyordu. Acaba dedim bende mi bir şeyler var ben bayıldım yazıya:) Hayır benden ancak bu kadar olur yani dedim. Neyseki daha sonraları yorumlar geldi, ben yorumlar yaptım vs.

Bir çok güzel insan tanıdım. Yazmayı hep sevdim ama hiçbir zaman çok iyi yazabildiğimi düşünmedim. O yüzden böyle bloglarla falan paylaşmayı da. Ama iyi ki yapmışım. Naçizane bende karaladım bir şeyler. Bazen duygularımı, bazen gel gitlerimi, bazen ruh hallerimi. Ve burdaki birçok insanın beni olumlu yüreklendirdiğini hissettim.

Yazmak, duygularını en aznından kaleme dökmek çok güzelmiş. Ben genelde duygularımı mimiklerimle yaşamayı sevdiğimden (malum tiyatro oynuyorum:)) yazmaya çokta fazla fırsat bulamıyordum. Aslında bir ara burada yerel bir gazeteye girme çabam olmuştu ama kadro dolu olduğundan başarısızlıkla sonuçlanmıştı:)

Neyse belki bu aralar benim yazılarım olmayabilir bloglarda. Hayata kısa bir ara vermeye karar verdim. Blog arkadaşlarım hepinizi çok seviyorum ve kucaklıyorum:) sevgiler...

Resim www.cs.pitt.edu adresinden alınmıştır.