Kızlar, garrılar, hanımlar, hanım efendiler!

Babam bahceden anama cagirirdi: Kizzz....
Soylenirdi. Kari bu is boyle olmayacak, diye.
Avrat, derdi. Gulerek. Avrat. Seni cok severim.
Kocakari, diye Gaye'nin babaannesini cagirirdi. Kocakari.
Arife Nine'me de kocakari derdi.
Hem koca, hem de kari. Ikisi de saygideger. Bir araya gelince, cok saygideger.
Gaye'nin babaanesinin cok hosuna giderdi. Babamin onu kocakari diye cagirmasi.
Hanimefendi dedigi de olurdu. Yenge de. Baci? Derdi. Baci da.

Biz hanimlardan soz ederken, icimizden geldigi gibi; hanim, hanimefendi, bayan, kari, baci, ana, kiz, kizim, yenge, teyze, hala, nine, babaanne, dabbir dedigimiz olur.

Bazan kari dedigimizde anamizi, avrat dedigimizde karimizi, baci dedigimizde komsumuzu, fistik dedigimizde kizimizi tarif etmisizdir.

Bu sayfalar, bizim, ailemizin, dostlarimizin sayfalaridir.

Sozunu ettiklerimiz de, sevdiklerimiz, asik olduklarimiz, hayran olduklarimiz, begendiklerimiz, inandigimiz kadinlardir. Kan baglantimiz olmasa, aileden sayilmasalar bile, yureklerimizde yer etmislerdir. Hayallerimizi, ruyalarimizi suslemeye devam ederler.

Kesirikli Fadime de, anam da, bacim da, Seher ve Senem teyzeler de bizim Gokce Bostanli karilardir.
Osman Efendinin, babamin, abimin, Yirigin, Sirrinin, benim Gokce Bostan'li herifler oldugu gibi...