Kontrol Senin İçin Ne Demek?

 

Hayatımın her alanını yönetmekle uğraştım yıllarca. A,b,c,d diyen giden bir sürü planım oluyordu. Birisi olmazsa diğeri mutlaka olacaktı. Yani en azından ben öyle düşünüyordum. Sonuçta ben elimden geleni yapıyordum değil mi?

Tam bir kontrol manyağıydım. Allah'a dualar ediyordum istediğim her şey için. Söz de hep hayırlısını istiyordum. Lakin davranışlarımı sorarsanız hiç böyle değildi. Ne istiyorsam olacaktı kafasıyla yaşıyordum.  Çünkü ben iflah olmaz bir kontrol delisiydim. İlahi  düzene inandığımı söylesemde hareketlerimle güvenmiyormuş gibi duruyordum. 

Ama zamanı gelince öyle güzel bir ders aldım ki hayattan. Bende tokat etkisi yarattı diyebilirim. Gelin bunu sizlerle paylaşayım. Hikayemizde ki başkahraman yani ben üniversiteyi yeni bitirmiştim. İyi kurumlarda da çalışmamın etkisiyle üstümde çok iyi yerlere geleceğime dair büyük bir narsistilik vardı. Hemen oturdum planlarımı yaptım. Çalışacağım sınavları belirledim. Sayısızca kaynak araştırması yaptım. O kaynakları temin ettim. Günde 13 saat ders çalışıyordum. Dışarı çıkmak yok ,insanlarla iletişim falan hak getire. Planlarım hazır biri olmasa mutlaka diğeri olacak. Ve ben sonunda çok iyi yerlere geleceğim. Arkamdan konuşan  kim varsa haddini bildireceğim . Bunun hayalleri ile yanıp tutuşuyorum resmen.

Günler böyle geçerken pandemi denen ilk olay ortaya çıktı. Hepimiz evlere kapandık. Sevdiklerimizi kaybetme korkusuyla başbaşa kaldık resmen. Ne kadar psikolojimiz bozulmayacak desek te eminim ki herkeste büyük hasarlar bıraktı. Neyse biz hikayemize devam edelim.Kahramanımıza hiç koyar mı pandemi falan o bir kere kafaya koydu bu sınav kazanılacak. Pandemi sayesinde sınav süresi de uzadı mis gibi Allah'tan daha ne istesin. Ama hayat tabiki böyle gitmedi. Bir sabah gözümü babamı kaybetme korkusuyla açtım. Evde bir ses  koş iyi değilim diye.  Babam düştü bayıldı . Bir yandan ambulansı arıyorum bir yandan annemi eve çağırıyorum. Pandemiden dolayı ambulans bir buçuk saatte geldi . O ara babam uyandı ama. Ben kalp krizi geçiriyorum sanırım dedi. Babamında hisleri çok kuvvetlidir. Bu olaydan bir hafta önce kızım bana bir şey olacak ben biliyorum annen sana emanet demişti. Ne zaman bir şey derse çıkar zaten. Siz benim o anda bir durumumu düşünün. Yok baba ne kalp krizi diyorum bir yandan. Gelen ambulans araca binen herkes covid oluyor . Durumunuz varsa abla özele gidin dedi. Annem ve babam evin aşağısındaki hastaneye yürüyerek gitti. Annem ben panik biriyim diye beni götürmedi. Durumun vahimliği yalnız...

20 dk sonra bir telefon annemden kızım baban kalp krizi geçiriyormuş durumu acil diye. O an ne hissettiğimi sayfalarca yazsam size anlatamam.  Ama tek bildiğim şey sayısızca planı olan kadının elindeki tek şeyin dua olmasıydı. Çünkü yapacağı hiçbir planın ilahi kudretin karşısında bir hükmü yoktu. Şükürler olsun ki babam iyileşti sonrasında.

Günler günleri kovalarken ben delice ders çalışmaya devam ediyordum. Herkese dediğim tek şey ben atanıyorum hazır olun ben kaymakam olacağım . Ne kadar da kendinden eminim değil mi? Benim bir sürü planım var çünkü oysa ki daha birkaç hafta öncesinde babam kalp krizi geçirdiğinde nerdeydi o harika planlarım ve eminliğim  acaba? Hala akıllanmadan yoluma devam ediyordum. Anlık modum aferin kızım sana.

Gelin şimdi size sonrasında neler olduğunu anlatayım. Nabzım ve tansiyonum gittikçe artıyor. Sol kolumda,boynumda ve sırtımda ağrılar başlamıştı. Tipik kalp krizi belirtileri gösteriyordum. Kaç gece hastanelik olduğumu hatırlamıyorum bile. Hep aynı korkuyla yüzleşiyordum. Ama bir gün öyle bir şey oldu ki...

Kalbimin atışı dışarıdan gözüküyordu. Apar topar hastaneye götürüldüm. Doktorlar bile artık emindi kalp krizi geçirdiğime. O an tek söylediğim şey Allah'ım ne olur bir şey olmamış olsun sağlıklı olayım. Gerekirse atanmayayım dedim. Sağlığım her şeyin önüne geçmişti. Bir sürü testler yapıldı. Tüm sonuçlarım temizdi. Ama vücudum reaksiyon veriyordu sürekli. İki koca yıl böyle yaşadım. Ders çalışmak falan hepsi yalan oldu. O arada kaymakamlık sınavlarına girdim. Şansıma tarihin en zor sınavı olarak geçiyordu. Sonra KPSS 'ye girdim iyi puan aldım. Bu sefer de kurum sınavının aşırı basit oluşu ve sınavda yaptığım son dakika değişiklikler yüzünden bir puanla mülakatı kaçırmıştım. Bunu öğrendiğim zaman 5 saat boyunca ağladığımı biliyorum. Her şey elimden kayıyordu ve ben tutamıyordum. O ara ataklarım hepten arttı ve en son acil doktoru beni zorla psikiyatriye yolladı.Şunu diyenler olabilir aa bunu niye burda söyledi sevmeyenler koz için kullanabilir diye. Açıkcası hiç umrumda değil. Ben buyum ve yaşadıklarım bunlar. İsteyenler konuşup dursun. Ve teşhisim konuldu ben panikatakmışım. Babamın kalp krizi bende etkiler bırakmış. Bununla mücadele ederken bir yandan hayatımı kontrol atında tutamamam beni delirtmişti. Son çare psikolağa gittim ve öğrendim ki ben kontrol delisiymişim. Hayatımı kendim yönetemem beni bu hale getirmiş. Bu arada ben babamla dükkanda çalışmaya falanda başladım arkamdan konuşulanları siz düşünün. Aaa kaymakam olacaktı sözde şimdi babasıyla çalışıyor falan diyorlardı. 

Yaptığım hiçbir plan tutmamıştı. Nerdeyse 5 ay boyunca boşluğun içinde gezip durdum. Ta ki dükkanda çalışmamın beim için ne kadar hayırlı olduğunu anlayıncaya kadar. Şimdi şükrediyorum mesela babamla çalıştığım için.

Ve şunu anladım. Biz ne kadar plan yaparsak yapalım işleyen bir ilahi düzen var ve bu düzen bize hayırlı olanı veriyor. O yüzden sayısızca planlar yapmak yerine yola çıkalım. Elimizden gelen ne ise onu yapıp bekleyelim. Suyu daha fazla bulandırmayalım. ve yolun bize ne getireceğini bekleyelim. Bunu yapmazsak eğer en ufacık bir şey gerçekleşmediğinde vücudumuz ve beynimiz bizde ölüyormuş gibi acıklı bir his bırakıyor. Bunu size söyleyen kontrolcülükte zirveyi görüp bırakmış bir kadın. 

Umarım hayatınızda ki her şey çok güzel olur ve yüzünüzden gülümse eksik olmaz.