Konya'ya trenle yolculuk

Trenin hareketi ile yolculuk başlamıştı. Rayların çıkarttığı ses, rutin hale geldikçe ve camdan resimler aktıkça artık sadece beklemek düşmüştü bize. İstikamet Konya'ydı. Vuslat Törenleri öncesi ziyaret etmek istedik. 

Meram Ekspres'ini seçtik. Yataklı vagonda yer ayırttık. Yine de bolca zamanımızı yemekli vagonda geçirdik. Arkadaşlarım ve ben kah kitap okuduk, kah sustuk. Gecenin çöküşüyle  uykuya daldık. Sürekli sallanan bir yerde uyumak pek de kolay değil.  Paulo Coelho'nun Elif'te yazdığı gibi. Alışmak gerek. Yine de 13 -14 saat süren yolculuğun hareket edebilme kabiliyeti insanı rahatlatıyor. Vagonlar arası yürüyerek, ayaklarınızı kasılmaktan kurtarabiliyorsunuz.

Afyon, Eskişehir derken, Konya'ya ulaştık. Otelimize yerleşme sonrası, Mevlana Müzesi'ne vardık. Yılda ortalama 7-8 bin kişi ziyaret ediyormuş. Vuslat haftası yani 7-17 Aralık'ta bu sayının 15 bine çıkacağı söyleniyor. 

İçeri girer girmez, sizi kucaklayıveriyor. Her kim olursanız olun fark etmiyor. Her memleketten insan ile karşılaşıyorsunuz. Çinlisi, Almanı, Arabı, Türkü. Elinde bastonu ile zar zor yürüyen yaşlı teyze de, annesinin kucağındaki bebekte oradaydı. Okullar, öğrencileri, rehberler turistleri gezdiriyordu. Bir rehber "dünyada 7 milyar insan var. Bugün siz buradasınız çünkü sizi çağırdı" diyordu. 738 yıl geçse de hala herkesi çağırıyor. İnsanın dışarı çıkası gelmiyor.

Fırsat bulanlara ayrıca gezilecek ve ziyaret edilecek pek çok yer var. Bunlardan biri de Kadınlar Pazarı. İnanılmaz renkler, kokular, çeşitlerle karşılaşıyorsun. Taptaze mis gibi meyveler sebzeler, küflü peynirler. Baharatlar, aşurelikler dopdolu. 

Yemek için de bamya çorbası ve etli ekmek, künefe ve tahin ile pekmez tatmadan dönmeyin diyeceklerim. 

Sonrası, hayata geri dönüş. Huzur, sevgi ile kucaklanıp, yaşamın akışına karışmak. 

Çimen Erengezgin