Korkak aşk

Aşk bazen her zaman yanında olmak değil, Yalnız kalmak istemesini susarak izlemektir. Zaten aşk dedikleri şey bir bakıma karşındakinin gözlerine baktığında, Gözlerinin güldüğünü görmek değil midir?

Ve eğer böyleyse, mutluluk yalnızlıkta gizlenmişse, tek yapılacak şey; kuytu bir köşede sevdiğini izlemektir... İzlemek sessizce ve o ışıltıyı görmek gözlerinde en güzeli. Ve onun gözlerinde gözlerinde gördüğün ışıltıyla, kendine bir yol çizmek karanlıklarda.

Sonra, sonra... Sonra uzanıp dokunmak istemek, istemek ama uzanamamak elinin değidiği yere, istemek ama korkmak küçük bir dokunuşla sönüvermesinden. İçinde fırtınalar kopması bu yüzden, her gülüşte içten içe ağlamak bu yüzden, dokunmaya dokunulmaya ürkek, hevesli.

Belki bu yüzden dumanlı gözlerle bakmak. Az önce sönen bir izmaritte aramak kaybedilenleri. Bulamayınca bir sigara daha yakmak, Sonra bir tane daha, bir tane daha...

Kafandaki her sahneye, her sigaranın dumanında onu oturtursun istesende istemesende, ve birkaç pırlanta düşer iri gözlerinden, belki karanlığı aydınlatır ümidiyle.

Gözlerini açarsın... Ne iri gözler nede düşen pırlantalar karanlığını aydınlatmaya yetmiştir. Yolun başındsındır hala. Ne yazık! Belki de bir yanın aydınlık bir yanın karanlık, olsa da geçmiş bir yabani sarmaşık, her çiçek ıslah olur yeterki iste, kanatır karanlıkları gözlerindeki o masum gülücük.

Ve yolun sonunda sızan bir ışık görürsün. Hayal mi gerçek mi bilinmez, ya koşup gidersin bir yudum mutluluğa, yada usul usul siler gözyaşlarını geri dönersin karanlığa...