Korkuyorum

Yaşlanmaktan korkuyorum ben.
Hem de yaşamayı bu kadar çok severken.
İnsanın kendine bile itiraf etmekte güçlük çektiği birşey.
En çok ta bunamaktan.
Oysa ne çok isterim istemediğim şeyleri unutmayı.
Sevmediklerimi ömür boyu hayatımdan çıkarmayı.
Benim korkum sevdiklerimi unutmak.
Yaşadığım en güzel anları hatırlayamamak.
Sanırım bu yüzden çekiyoruz onca fotoğrafı.
Bu yüzden yazılıyor bloglar.
Hayat çok acımasız, insanlar fani ya.
Böyle biriktiriliyor onca hatıra.
Bir gün gelir de ya ben de hatırlamazsam.
Hatırlayamazsam.
Ya sevdiklerim bana yabancı olursa.
Zaten kalabalıkların içinde bile yalnızız hepimiz.
Yaşam savaşında herkes yorgun, ağlamaklı.
Bir de düşünsenize en yakınınızı bile tanımasa gözleriniz.
Düşünmek bile istemiyorum.

Şiiri severim hem de çok.
En sevdiğim şairlerin en güzel şiirlerini unutur muyum?
Ya da en sevdiğim şarkıların nakaratlarını.
Doğum günlerini, tanışmaları ya da ayrılmaları...
Hele ölümleri ya da sonları...

Yüzmeyi çok seviyorum mesela.

Denizi de unutur muyum yaşlanınca?
Ne dersiniz?