Köy. Kasaba. Kent. Üstü kent.

Köy. Kasaba. Kent. "Kentüstükent". Hangisi sen?

Ben buralarda yaşadım. Bu yeşillerde, mavi; ineklerde, süt, yoğurt, ayran; sıcakta, soğukta, gecenin tam içinde, yıldız yıldız; ben işte bura insanıyım, kentmiş, pöh! Gürül gürül akan su, buz buz; yemişi bol ağaçlar, dağ dağ dağ çıkışlar, zirveler ve alabildiğine özgürlük duygusu; işte varım ve ben, gerçeğim, buyum, bu! Buralar benim, ben buralarım!

Sen BU duyguyu bilir misin?

Yavaş aksın hayat istiyorum. Benim acelem yok. Hiç olmadı. Öğretmenim tahtaya kaldırmıştı. Çözüyordum soruyu, ağır ağır...Daha hızlı çözmelisin, dedi öğretmenim, yoksa sınavda kalakalırsın, yazık olur sana. İçimden güldüğümü hatırlıyorum, gerçekte ise gayet ciddi ciddi, ben kasaba çocuğuyum öğretmenim, demiştim, yavaş yavaş çözerim soruları, yaşarım.

Sen O duyguyu bilir misin?

Hey hey hey, şimdi ben bu oyuna da gideceğim, şu oyuna da, o oyuna da....sonra sonra sonra, o film kaçmaz, diğeri de, hepsini seyredeceğim. Nefes alacak zamanım yok, koştura koştura o konsere, bu konsere, şu gösteriye...Adalar'da kahvaltı. Moda'da öğle atıştırması. Taksim'de, işte anladın sen, eğlence dalgası. Ah ah ah, zaman, daha zaman, yapılacak o kadar çok şey var ki; o sirk, o müze, o sergi...

Sen ŞU duyguyu bilir misin?

Yeşil yok Su yok. Her taraf bina bina bina!...Arkadaş yok, iki muhabbet; hep iş iş iş!...Yollar yollar yollar. Git git bitmez yollar!...Yap yap yap bitmez işler!...Nefes, nefes alamıyorum!...Hava, o havamız nerede? Hepsi gitti mi, bitti mi, uzaklaştı mı bizden?...Burası neresi? Ne yaşıyoruz biz, neyi? Burada gök yok farkında mısın, yer de?!..

Köy. Kasaba. Kent. "Kentüstükent". Hangisi biz?

Ş.Y.