KT 25: "Abla" hayatının aşkı diye bir şey olmadığını öğrenir.

Dünya Planeti'ndeki 45. yılında kıyısından köşesinden Yeni Çağ meselelerine giren "abla" bir gün, hayatının aşkı diye bir şey olmadığını öğrenir. "Bu saatten sonra -bu o kadar da abes bir soru sayılmaz, nereden bakılsa, o, bu planette yarım yüzyıla yakındır oyalanmakta- ne aşkı?" diyecek olanlara "abla"nın cevabı hazırdır; Yeni Çağcılara göre insan bedeni, 950 -yazıyla dokuzyüzelli- yıl yaşayacak şekilde tasarlanmış, bu hesaba bakılırsa, "abla" anaokulu aşkları düzeyinde. 

 

950 yıllık ömür işi boyutlararası fizik, kimya, biyoloji bilgisi gerektirir ki "abla" henüz o denli hakim değil bu konuya, kavramaya çalışmakta. İlk peygamberlerin pekalâ örnek sayılabilecek yüzlerce yıllık yaşamları bilgisi ise, önceleri arkeolojik çeviri yanlışı olarak yorumlanmışsa da, sonraları okunan tablet sayısı arttıkça, çevirileri yanlış olarak yorumlamanın yanlış olduğu ortaya çıkar.

 

Hayatının aşkı konusuna dönülürse, Yeni Çağcılara göre insanın biyolojisi dışındaki ruh denen yaşamsal önemdeki enerji bulutu aslında, dört ayrı yerde; biri gönülde, diğeri yol yordam gösterme niyetiyle kişinin yanı başında, bir parçası bu yanı baştan ve gönülden gelen talepleri karşılayabilme amacıyla öte tarafta ve sonuncusu ise bir önceki enkarnasyonundaki ailesinin koruyucu meleği olarak, iş görürmüş. Bu durumda sonuncusu, kayıplarla ilgili olarak, teselli amacıyla söylenegelen "O hep bizimle!" sözlerinin hiç de boş olmadığı anlamına geliyor olsa gerek.

 

Ve işte gerçekte yana döne aradığımız, her seferinde bu kez bulduğumuzu sandığımız, kanlı gözyaşları dökerek "ah! bu da değilmiş!" dediğimiz hayatımızın aşkı, aslında bizim ruhani parçalarımızın bir araya gelmesi ve kendimizi, eksiksiz, yetkin, bağımsız yani sınırsız mutlu hissetmemiz durumundan ibaret...

 

Aynı, Yunus'un "Bana seni gerek seni!" dediği gibi...