Kül kurusu

yalın ayak geçtim

ırak sandığım onca yılı...

ürkmüş serçe gibi

atı mesken tutmuş sinek

ve cırcır böceklerinin hiç bitmeyen

ağustosları kadar...

ne vardı böyle sırtımda ağır

ne yoktu çıknda böyle boş

ne zordu maviye boyamak düşleri

geldi geçti

geçer gibi bozkırda tren

gibi ıslık

gibi düdük

gibi duman

ve uğultu...

silindi iz bırakmadan ardından...

ben de sandım yaşamışım

gölgeme kurban olam

gölgemin ayakları yok

rengini karanlık yutmuş gözlerimin

sesini yarasalar

ben şimdi bana düşen

bir top amerikanın derdindeyim

sömürecek elde kalan bedenim...

karanfil koklayıp çay içip

birde orta dalgadan memleket türküleri...

ben ne çok severim yıldız yağmurunu

kırağı düşerken...

düşerken müfreze müfreze

şiirlerim sipere

ölürüm eşkiya

ölüşüm konçerto...

sıcak geceden soğuk geceye sokmam sözlerimi

teliyle duvağıyla

uçururum kalemimin ucundan

gelin böceğimi

eyyam yasadışı...

helakın uğradığı şehirler kadar

boşum şimdi

caddelerimde dehşet cesetler

yangın dökülmüş

düşlerimin üstüne

gerilmiş

derisi sıyrılmış

pembesi ateşgede...

hangi dikeni ayırayım gülünden

bülbül zaten azade

türküsü akşama dek

değilmi ki gece uzun

değilmi ki kül kurusu

yalınayak sarhoşluğum...