Kuşlar beni bağışlar (mı)

“Delikanlı baharın” iyiden iyiye geldiği bugünlerde, bir de yaprak dökümlerinde, kuş kanadı sesi belirir havada. Gidişleri ‘göçeden kuşlarla terk ettin” dizesindeki hüzündür. Ama şimdi geldiler. O yüzden alabildiğine sevinç…

Güneş denize kızıl haleler saçarak dağların üstünde batmaya nazlanırken, onlar kanattan ışıklı siluetler çizer gökyüzünde. Duyuyorsunuz değil mi sesleri? Kanat kanat sevinç sevinç….

Kuş soluğu, korkusu, kanadı, yuvası… Uçucu, tüy gibi hafif imgeler, dizeler düşüyor zihnime.

Gidersen yıkılır bu kent, kuşlar da gider diyor şair

Ama bahar diyorum. Bak, neşeli bir telaş içinde yuva kuruyor kumrusu, serçesi. Hem dişi kuş yapar demişler. Değil; bakıyorum elbirliğiyle donanıyor yuva.. Bana sorarsan çerden çöpten, onlara sor bir de. Özenli, öylesine incelikli ve sağlam ki. Ne güzel.. Çok sürmez çatlar yumurta. Çıkar içinden iki yavru ve nasıl nöbetleşe titrerler üstüne…

Bütün kuşlar yuva kurmuş
Bir kuş kadar olamadım diye dertleniyor türkü…
Sevgi kuşun kanadında diye mutlandırıyor başkası…

Bir muhabbet kuşum vardı eskiden, öldü sessizlikten.. Diğer yarısı olmazsa yanında, aynalarla sevişirlermiş. Bir aksi sedası, sevdiği sanırmış kuş, aynada ki suretini.

Ah gaddar, ah uslanmaz, haylaz çocukluğum ah..! Nasıl da kıydı sapanla kuşlara.. Elinde kuşun sıcak kanı kaldı, son soluğu, bakışı. Bir dere kenarında hevesle oynaşan son bir kuştu vurduğu. O oldu.. Bir daha da değmedi eli sapana. Geçmedi aklından. Şimdi neyse ki çocuk vicdanın, gelmiş yine dize diye tesellilerde.Hem baksana ardıç kuşunun gözünü dağlar avcılar. Daha gamlı ötsün diye! Ne “Büyük insanlık…” ! Sonsuz bir karanlığa boğarak kuşu, dinlemek avaz avaz soluğunu…Büyük insanlık büyük…!

Kınalı kekliğin şarkısı dolmuş kulaklarıma, dedem beslerdi. Ya çardakta dişisinin etrafında dört dönen erkek güvercin sesi.. Anlatılmaz bir huzur bana.
Şimdi günbatımında bakıyorum kuşlara. İyimser yanım bağışlar seni kuşlar diyor.
Bağışlar mı ki..?!