Lütfen duyun desem kaç yazar ki ?

Güzel mesajlar, umut veren yazılar,enerji veren fotoğraflar paylaşınca bazı kişiler tarafından umursamaz, vurdumduymaz, antipatik de ilan edilebiliyorsunuz.

Evet hayatın, dünyanın, ülkemizin tüm bu iç karartıcı olaylarından dolayı tabi ki derin sıkıntılar, isyanlar, kızgınlıklar yaşıyorum ben de.Hatta bunalıyorum, kararıyorum...

Ama şunu da biliyorum ki;paylaştıkça çoğalıyor her şey. Paylaştıkça,konuştukça, dile getirdikçe, isyan ettikçe, nefret ettikçe çoğaltıyoruz içimizdeki ve çevremizdeki olumsuzlukları. Bazen utanır hale geliyoruz güzelliklerden bahsetmeye, aşkı, sevgiyi, barışı, birlik ve beraberliği telaffuz etmeye.

Ama hayat duruyor mu?

Yoo durmuyor!

Neden kötü şeylerden beslenmeyi bu kadar benimser hale gelmişiz?

Sadece tek bir hayatımız varken bu hayatı bu kadar öfkeyle, kinle, nefretle, düşmanlıkla geçirmeye ne gerek var? Başkalarının başarılarıyla mutlu olup, sıkıntısına ortak olamamak niye?

Çevremizdekileri sadece insan olduğu için sevmek yerine dini,dili,ırkı için ayırarak o şöyle bu böyle demek niye?

Empati kuramamak, yerine koyamamak niye?

Küçük bir çocuk gibi saf, masum, temiz olamamak niye?