Maaşlara zam yapılacak mı?

Bekliyoruz bakalım ne olacak? Hay ben bu maaşlara nedesem bilmiyorum.

İşçi milletiyiz ya düşmez ağzımızdan para kelimesi. Çok çalışırız, ama nedense alamayız hiç karşılığını. Tabi alışmış işverende bu işçi milletinin sesizliğine, vur yükü sırtına gitsin gittiği yere kadar. Olmadı alırız başka bir işçi olur biter. Aç mı yok devlette kardeşim. Milletin açlıktan ağzı kokuyoooooo. Çok şükür bizim ağzımız kokmuyor, ama kokonlarda var biliyoruz, görüyoruz.

Hep söylüyorum ki, hiç kimse vazgeçilmez değildir. Ben giderim bir başkası gelir yapar bu işi. Bir saat önce ya da üç gün sonra ne bileyim bir şekilde beklenen iş biter.

Hiç kimse işi kimin yaptığına bakmaz, işin yapılıp yapılmadığına bakarlar.

Çok fazla iş yaşamı geçirmiş değilim ama az çok algılıyabiliyorum iş yaşamını. Beklentiler her iki tarafta da aynı. İş verenseniz, sessiz işçiniz olacak, az işçiyle çok iş bekleyeceksiniz, çok para kazanacaksın ama kriz denen illetin yakasına tutunacaksın ki geçerli bir sebebin olsun. İşçiysen şayet, aman yol parası vermiyorum, sigortam var, varsın mesai almayayım diyecek ses çıkarmayacaksın. Kolay mı ekmek parası kazanmak? Ekmek aslanın ağzında.

Bir türlü alamadık şu ekmeği aslanın ağzından. Düşse şöyle tavuğun falan eline, kış kışlayıp alabileceğiz sanki?

Ne yaparsınız işte alışılagelmiş sözler.

Bir arkadaşımın geçenlerde bir e mail gönderdi. Çok hoşuma gitti.

Pavlov köpeklerine et verirken zilin çalması ve bunun bir kaç kere üst üste gelmesi köpeklerde şartlı refleks hareketlerinin başlamasına sebep olmuştur. Bir süre sonra zilin her çalmasında köpeklerin salyaları akmaya başlamıştır. Bu hareket daha sonra tekrarlanmayınca da şartlı refleks sona ermiş ve köpeklerin normal hayatlarına devam etmişlerdir. Bu hareket pekiştirilmediği zaman da köpeklerin bu hareketleri kaybolmuşdur.

Ben bu hareketi benim gibi zam bekleyen işçilere benzettim nedense. Aman ha kimse beni yanlış anlamasın köpek örneğini verdiğim için. Zam kelimesini duyunca sürekli daha fazla para beklentisi, dört gözle bekleme, türlü türü zam senoryoları döner dururdu şirket içinde. Fakat neden sonra her krizin devamında gelen ve işin hiç olmadığı Ocak ayının sonunda artık işçiler bırakın zam beklemeyi işten çıkartılma korkusuyla ses çıkartamıyorlar.

Zam, zam maaşlara zam. Yok, tık yok kimsede şartlı refleksten eser yok yani.

Kriz varsa, zam yok ya da ucundan azıcık hesabı. Şimdi bakıyorum da zamı duyunca yok yüzde yediden fazlasını beklemiyoruz, bekliyemiyoruz ya da bazıları hiç beklemiyor, konusunu bile geçirmiyorlar aralarında. Daha fazlası verilirse zaten ne beyin bunu kabul eder, nede diğer organlarımız. İstemiyoruz ya, gerek yok diyecek duruma getirdiler yani milleti.

Yani yavaş yavaş reflekslerimizi kaybediyoruz galiba.

Az buldum az yerim. Çok buldum çok yerim hesabı. Ya da hesap falan yok, devam makarnaya, patatese en ucuzu onlar çünkü.

Aslında halimize şükredelim, diyenlerdenim. Devlet ne verirse bizde onu yeriz. Ama görmezden de gelemiyorum insanlar üzerinde ki değişiklikleri. Etrafımda o kadar çok ki çoluğunu çocuğunu geçindirebilmek için büyük çaba sarf eden insanlar duyarsız kalamadım yine.

Nedeyelim, umarım herkes kendi beklentilerinin karşılığını bulur.

Sevgilerimle...