Mazallah ölümsüz olsaydık

Şimdi hepinize bir gerçeği haykırıyorum. Hiç biriniz 140 yaşınızı göremeyeceksiniz. Ürperdiniz değil mi? Oysa büyük çoğunluğumuz bunu göreceğimizi benliğimizin bir yerinde hep korur, arada bir köşesinden çıkarır "İnşallah" deriz. İşte budur insanoğlu, hiç ölmeyecekmiş saplantısı olan, hırslı, tam dünyanın merkezine bir heykelini dikmeye meraklı, zavallılığını, hiçliğini bol para kazanarak, ün sahibi olarak onarmaya çalışan (Biraz ötesine gideceğim için beni affedin) hatta tanrılaşmaya çalışan garip bir yaratıktır. Evet, imkanı olsa 140 yaşını da 200'ü de hatta sonsuz yaşamı da yaşamak ister. Yani şimdi yaşam içinde bazı insan modellerini düşünüyorum da "Tanrım, iyi ki belli bir yaşa kadar yaşayıp ölüyoruz" diyorum. Mazallah şu ilkel benliğimizle daha uzun yaşasaydık ne olurdu diye kafamda bir yaşam kurguluyorum da "Ya nasılsa belli bir ömürden sonra öleceğim" düşüncesiyle yapılan iyilikseverelik, kazandığıyla yetinme gibi kavramların hepsi alt üst olurdu.

Bir öyküyle devam edelim; üç tüccar gittikleri bir arkadaşlarının evinde verilen davette boğazlarına kadar tıka basa doyduktan sonra birlikte bir faytonla evlerine doğru giderken biri yıldızlı gökyüzüne bakıp; "Şu gökyüzü, yıldızlar, Ay bir hoşaf olsalarda kana kana içsek" demiş, diğerleride; "Ah keşke ama nerde öyle bir imkan" diye iç geçirmişler. Öykü bu ya üçününde midesi bu düşünceyle patlamış ve ölmüşler. Yani Dinazorlardan sonra ortaya çıkan, "Eh artık buraların, bu mavi gezegenin kralı benim" diyerek afra tafra içinde krallığı için milyonlarca insanı yaptığı bombalarla, silahlarla gözünü kırpmadan öldürebilen, Afrika gibi ekmeğe muhtaç bir kıtanın insanlarını önce köle yapıp sonra kaynaklarını sömürerek onları yokluğa, açlığa mahküm edebilen, petrolü kana tercih edebilen biz insan nesli iyi ki 140 yıl yaşamıyoruz diyorum. Saygılarımla...