Mazeretim var. Yine karışığım.

Mazeretim var. Yine karışığım. Karışmadan geçmiyor bu mübarek hayat. O karıştıkça ben çözüyorum. Ben çözdükçe o karışıyor. Geçinip gidiyoruz.

Yaşadıkça yazıyorum ya ben; tuhaftır, bazen de susuyor ellerim. Yaşanmışlık biriktiriyor adeta. Avuçlarımda kâh yaralar açılıyor, kâh güller topluyorum; kokusu siniyor. Kimi zaman sevgime karşılık sunuyorum o gülleri, kimi zaman dikenleri krem olup tenime sürünüyor. Ellerim yeterince nasır olmadı daha. Bazen canım çok yanıyor. Öfke kusuyor o yüzden kimi zaman dilim. “Sussa” diyorum her defasında. Bir kez sussa ne olur? Susmuyor. Ne söylediğime seviniyorum işte o zaman, ne de çekip gidebiliyorum konuşmadan.

Öyle bir garip karmaşa benimkisi. İki kere iki, oluyor yirmi iki. Bir bakmışım olduğumdan memnun; şarkı söylüyor yüreğim. Bir bakmışım; göründüğüm değil bedenim. Bir bakıyorum; safkan bir serseriyim. Bir dönüyorum; evimin kadını. O gül kokusu eller, lime lime soğan olmuş. Sütünü bebeğine tutmuş. Haşince yüzümü sarıp, saç diplerimde saklı maziyi tarar olmuş ellerim.

Pat diye karşıma çıkıyor bu aralar eskiler. Eski laflar, eski sözler. Eski yüzler. Eski yükler. Kaybettiklerim. Hiç kazanamadıklarım. Bilerek bıraktıklarım. Bir türlü tutamadıklarım. Asla unutamadıklarım.

Başarı mıdır bu günlere gelmek oralardan bilemiyorum. Yahut başarısızlık mıdır oralarda kalamamış olmak. Kim bilir? Ne olurdu geçmişte kalsak?

Elektronik posta adresleri arasında eskiyen ojeli tırnaklı, fönlü saçlı, parfüm kokan anılarım, geçmiş hatalarım, bugünün tadı ve yarının umudu arasında karmakarışığım. Bütün bu duygular dalga dalga vuruyorken bedenime, naçar; kendime sarındım. Bildiğim tek limanım. Bu vakitler ben yine karışığım.