Meğer

      Ne kadar az anlatmış, ne çok sözcük beni!

      Ne çok yol başından almış,

      başucuma koymuş, her köşe başında yüreğimi.

      Sağ elim mızrabına vurmuş yaşamın.

      Sol elim yamalı bohçalarda kurutmuş güllerini.

      Tek gülüşe sığan çığlıklar beslemiş zamanı.

      Tek kanatlı kuşlar çırpınmış ayağımın dibinde.

      Tüllere sarılmış bir ezgi misali,

      kırılganmış hayat!

      Meğer; ne çok ömür çıkarırmış bir yaşamaktan,

      akşamın turuncu halleri.

      Yetim bir çift gözün tutsağıdır hayaller.

      Prangası ayağını vuran

      yanıştır kimi sürgünler.

      Kim bilir belki ;

      yeniden doğmaktır bu ölümler.

      Ellerimle sarıldıkça ruhuma,

      dayandığım yokuşlardır seherler.

      Kim bilir; arşa kadar gürleyen sesler,

      arza kadar inen seller.

      Kim bilir; daha nice rüzgarları sevecekler!