Merhaba şeysi

Gazetecilik bölümünü okuduğum okul bu sene bitti.

Ama öğrencilik günlerimde (isimlerini vermeyeceğim) önce sektörel bir dergide editör yardımcılığı ve köşe yazarlığı, sonra Türkiye'nin en önemli gazetesinde istihbarat muhabirliği ve sonra başka bir gazetede yine muhabirlik yaptım.

En son çalıştığım gazetede özgür bir şekilde çalışamadım.

Yazdığım haberler ya sansürlendi ya da hiç yayınlanamadı.

Ama ilk çalıştığım gazetede dünyanın en rahat ve en özgür gazeteciliğini yaptım.

Son çalıştığım gazeteden çıkınca, her gazeteci gibi işsiz kaldım.

Biliyorum Türkiye'de pek çok gazeteci işsiz.

Ama ben ne Yılmaz Özdil gibi, ne de Soner Yalçın vb. gibi ustalar gibi değilim. (Yani o kadar deneyimim ve ustalığım yok)

Geçenlerde düşünüyordum; galiba sert gazetecilik günlerimi özledim.

Kısa günlerdi yaptığım görev süresi ama yine de bir şekilde başlamıştım mesleğe.

Aslında bunları bilerek girdim bu yola.

Kendi istediğimi yapabilmek için, yazmayı ve araştırmayı sevdiğim için, muhalif olmamı anlamlandırmak için, ama işin en büyük kısmı yanlarında olduğum insanların isyanlarını herkes bilsin diye seçtim bu mesleği.

Zorluğunu da çilesini de bilerek...

Okul günlerinde bir arkadaşım söylemişti; 'bare burada yaz' diye.

O zamanlar nasılsa iş bulurum diye geçiştirmiştim dediğini.

Ama artık ufaktan da olsa başlamak gerektiğini geç de olsa öğrendim.

Uzun lafın kısası, bir süre buralarda olacağım.

Umarım sert günlerimi tam yaşayamasam da yine inandığım şeyleri yazacağım...

Herkese Merhaba...