Mevlana ile sonsuz gelişim

Gene gel, gene.

Ne olursan ol,

İster kafir ol, ister ateşe tap, ister puta,

İster yüz kere tövbe etmiş ol,

İster yüz kere bozmuş ol tövbeni.

Umutsuzluk kapısı değil bu kapı;

Nasılsan öyle gel.

Bunları söyleyen insanın, insanı sevmesinin tek sebebinin“ Yaratılanı hoş gördüm, yaratandan ötürü” felsefesini benimsemiş bir insan olduğunu, insanların gelişmesi için hiçbir zaman zamanın geçmediğini anlatmakta. Ancak günümüzde gençlerimiz her zaman umutsuz. Mevlana’yı anlayan, hakiki manada seven insan 70 yaşında olsa bile gelişimin mümkün olduğunu ve hayatta sadece gelişimin değil, kendini geliştirdikten sonra başkalarını da geliştirmenin mümkün olduğunu anlatan bir hayat felsefesini anlatmakta.

EVRENDE HER ŞEY GELİŞİR

Mevlana’nın Mesnevisinde genelde hayvan hikayeleri, hayvanların insan gibi konuşturulduğu hikayeler vardır. Bu hikayeler bizlere aslında her canlının, evrende bulunan her maddenin bizlere dersler vermek istedikleri, evrende bulunan her nesnenin insanlığın gelişmesi için kendi dillerinden bir şeyler anlattığını söyler. Mesneviyi günümüz Türkçesi ile yavaşça anlayarak okuyan bir gencin, mesneviden etkilenmemesi ve gelişim için dersler çıkarmaması mümkün değil. İnsanlar, gençler yeter ki Mesneviyi okudukları zaman “ Ben bunu anlayarak okuyacağım, sonra üzerine düşüneceğim, sonra uygulayacağım. Uyguladığım zaman gelişeceğim ve geliştireceğim” diyen insanın Mevlana’dan faydalanması çok güzel olur.

NAHİVCİYLE GEMİCİ HİKAYESİ

Bir nahiv alimi (Dilbilgisi , gramer) gemiye binmişti. O kendini beğenmiş alim, yüzünü gemiciye dönüp, “ Sen hiç nahiv okudun mu? “ demişti. Gemici “ Hayır” deyince, Alim demişti ki “Yarı ömrün hiçe gitti”

Gemici bu söze kızdı, gönlü kırıldı. Fakat sustu. Hemen cevap vermedi.

Derken rüzgar gemiyi bir girdaba (fırtına, denizin coşması) düşürdü. Gemici o nahiv alimine bağırdı.

“Yüzmeyi bilir misin söyle?” Nahivci “ Bilmem bende yüzgeçlik arama “deyince. Gemici “Nahiv alimni, bütün ömrün hiçe gitti. Çünkü gemi, bu girdapta batacak. İyi bil, burada mahiv (Yüzme) lazım. Nahiv bilgisi değil. Eğer mahiv bilimini biliyorsan tehlikesizce denize atla”

Deniz suyu, ölüyü başında taşır. Fakat denize düşen adam diri olursa nerede kurtulacak?

Burada Mevlana bizlere gelişimin gerekli olduğunu, kendi alanımızda uzman olmamız ile bunu bilmeyene büyüklük tasladığımız zaman, gün gelir başkalarının ilmi karşısında da bizler çaresiz kalabilir, hatta bunu hayatımızla ödeyebiliriz mesajını vermekte. Yani gelişmemiz başkalarını küçümseme değil, önce kendimize, sonra da başkalarına faydalı olmak için olmalıdır. O zaman gelişimin faydasını görürüz.

BİR YILANCININ BAŞKA YILANCIDAN YILAN ÇALMASI

Bir hırsızcağız, bir yılan oynatıcısının yılanını çaldı. Aptallığından onu ganimet saymaktaydı. Yılancı, yılanın zehirlerinden kurtuldu. Yılan da hırsızı ağlatıp inleterek öldürdü.

Yılancı, o ölü adamı görüp tanıdı. “Onu benim yılanım öldürdü. Canından etti “ dedi.

Hırsızı bulayım da, yılanımı ondan alayım, diye dua edip duruyordum, gönlüm yılanımı bulmayı istiyordu. Allah’a şükürler olsun ki, o duam kabul edilmedi. Ben duamın kabul edilmeyişini ziyan sandım, ama bu bana faydaymış” dedi.

Nice dualar vardır ki ziyanın, helak olmanın da kendisidir. Yüce Allah onları kereminden kabul etmez.

Bu kısa hikayede de Mevlana insanın çalığı çabalamasını, yani insanın gayretine bakmasını, neticeyi fazla düşünmemesini istemekte. Gelişime açık insan da elinden geleni yapmalı. Her şeyin kısa zamanda kendi hayrına olacağını düşünmemeli. İnsan gelişmeli, bu gelişim boşuna değildir ve zamanı geldiği zaman gelişimimizi göreceğimizi de göstermekte.

Mevlana Mesnevisinde nerede ise bize NLP ile gelişim dersleri vermekte. Mesneviyi bu iki küçük hikayeden aldığımız dersler gibi yavaş yavaş dersler alarak okursak, gelişim hızımız daha da artacak ve gelişimin zevkine varacağız.

TURAN YALÇIN-TOKAT