Mezarlık ziyareti, oğlumla diyaloglar

Ailecek en keyifli zamanlarımızdan birindeyiz, eski albümler fotografları ortaya çıkmış, eski anılardan konuşuluyor ve fotograflar elden ele dolaşıyor. 80li 90lı yıllardaki kıyafetlerimizle meğer ne komikmişiz ve hepimiz meğer ne gençmişiz....

Oğlumda kucağımda uzun uzun inceliyor her birini ve ozellikle bir tanesinde takılı kalıyoruz. Rahmetli babannemin de oldugu bir aile karesi. Kaç yılında çekilmiş hatırlayamıyorum. Babannemin neşeli sesini duymayi,  pamuk yanaklarından öpmeyi ne çok özlediğimi düşünüp dalgınlaşıyorum. Gözümün önüne hastalığının son zamanları, hastahane koridorlarındaki endişeli bekleyişimiz koşuşturmalarımız geliyor... Tam 9 sene olmuş ama sanki o anı ve o kederi bir daha yaşıyor gibiyim.

Anneciğim bu yaşlı teyze kimdi ? Göstermiştin önceden de unuttum

İrkilip babamla gözgöze geliyorum, onun da gözleri dolu dolu...

O benim babaannemdi

Sesimin titrediğini farkeden oğlum soruyor:

Niçin üzgünsün anneciğim ?

Çünkü babaannemi çok özledim, öyle çok isterdim ki seni tanımasını...

Ama o zaten bizi görüyordur, hani anlatmıştın ya bana, Allah Babanın yanına gidenler gökyüzünden bizi görür ve izler diye.

Evet haklısın canım, o seni de muhakkak görmüştür, izliyordur babaannem bizi.

Ama sen üzülme olur mu, zaten mezarlığa da gideriz ellerimizi açıp dua da ederiz, o zaman kesin bizi görür çok sevinir.

Biraz şaşkın şakın baktığımı görüp açıklama ihtiyacı duyuyor:

Dedem anlatmıştı, ordan biliyorum, mezarlığa gidip selam yollarsak Allah Babanın yanına aldığı kişilere, çok sevinirlermiş.

Bunu çok iyi düşündün, hem bu gece yatarken de ona dua okuyup selam gönderelim seninle, hem de ilk fırsatta da mezarliga gideriz....

Hangi ara beni avutacak teselli edecek kadar büyüdü benim oğlum, bedeni ufacık ama yüreği kocaman oğlum...